Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Proloog

Hey iedereen! Een Iron Man fic voor alle Iron Man fans! Ik dacht laat ik eens iets anders proberen dan over schaatsen schrijven. Een beetje verandering in het leven kan nooit kwaad. Ik ben benieuwd hoeveel Nederlandse Marvelfans er op Wattpad zijn, jullie? Ik weet dat er echt al ontelbare fanfics zijn over "de dochter van Tony Stark/Iron Man", maar ik MOEST mijn verhaal toch met jullie delen. Ik hoop dat iedereen er van kan genieten!
De gebeurtenissen in dit verhaal vinden plaats ergens in de toekomst, na de films die er tot nu toe zijn. Ik kan niet in de toekomst kijken (wat soms best jammer is), dus ik kan geen rekening houden met wat er dan gaat gebeuren, maar ik probeer een beetje rekening te houden met wat we tot nu hebben en weten. Ik heb ook lang niet alle comics ook gelezen, dus daar kan ik het ook niet op afstemmen, sorry. Ik hoop dat jullie ondanks dat toch van het verhaal kunnen genieten.
Ik heb een beetje moeite met de jaren die er verstrijken tussen de films, dus ik hou me maar gewoon aan de releasedata. Alina is ergens vlak na Iron Man geboren, dus reken maar uit hoe ver we in de toekomst zitten.
Oké! Genoeg gepraat. Vooruit met de geit! Veel leesplezier, en weet dat ik van jullie allemaal hou xx

* * * * * * * * * * * * * *

Elf jaar geleden...

'Waar is die mini-schroevendraaier ineens heen?' mompelde ik tegen mezelf tewijl ik door het gereedschap rommelde. Ik wist zeker dat hij hier net nog lag...

Er klonk gegiechel aan de andere kant van de tafel en ik keek op. Ze had met haar kleine handjes de rand van de tafel beet en kon er net overheen kijken. Haar blauwe ogen glinsterde ondeugend. 'Weet jij waar mijn mini-schroevendraaier is?' vroeg ik haar terwijl er een lach op mijn gezicht kwam. Ze knikte en giechelde opnieuw. Ik trok een wenkbrauw op. 'Je moet hem zoeken!' zei ze.

'Maar ik heb hem nu nodig.'

Ze schudde resoluut haar hoofd. 'Je moet zoeken.'

Ik zuchtte.

'Jarvis...'

'Nee, Jarvis staat aan mijn kant!' riep ze. Ze rende om de tafel heen en naar de trap. Ik zuchtte en liep haar achterna.

Beneden stond ze met haar handjes achter haar rug op me te wachten. 'Zoeken,' zei ze blij. 'Heb je wel een aanwijzing voor me?' Ze dacht even na, maar voor ze antwoord kon geven kwam Pepper de keuken uit. 'Waarom ligt er een schroevendraaier in de keukenla?' vroeg ze terwijl ze de mini-schroevendraaier omhoog hield.

'Alina was het!' zei ik snel, terwijl ik naar het kleine meisje wees. 'Mag ik hem nu terug, ik...'
Maar Alina was al naar voren gerend en had de schroevendraaier uit Peppers handen gegrist. Lachend rende ze nog verder naar beneden, naar mijn eigenlijke werkplaats. Ik wierp een verwijtende blik op Pepper en ging achter Alina aan.

In de werkplaats hoorde ik eerst alleen Alina's rennende voetstapjes, maar toen zag ik haar richting mijn pakken rennen. Ik ging weer achter haar aan, maar zodra ik bij mijn pakken kwam was ze weg. 'Alina?' Geen antwoord. 'Jarvis? Waar is Alina?' vroeg ik door. 'In haar werkplaats,' antwoordde Jarvis.

'In haar werkplaats,' herhaalde ik langzaam. Ik keek rond. En waar was haar werkplaats? Het kostte me wel bijna een halve minuut om daar achter te komen. Ze was naar mijn pakken gerend, dus de enige logische oplossing leek dat daar ook haar werkplaats zat.

En inderdaad, achter een van de pakken zat een schuifdeur naar een ruimte erachter. Zodra ik naar binnen stapte werd ik aangevallen door een robothondje dat blaffend op me afkwam. 'Nee Djin, stil,' zei Alina. 'Sinds wanneer is hij zo agressief?' vroeg ik terwijl ik de pup over zijn kop aaide. 'Hij is niet agressief. Hij beschermt me,' verbeterde ze me. Ze zat in kleermakerszit op een tafel en had de mini-schroevendraaier in haar handjes.

'Heb jij hem zo geprogrammeerd?' 'Met hulp van Jarvis, ja,' knikte ze.

'Jarvis!'

'Ja Mr. Stark?'

'Waarom help jij mijn dochter met het agressief maken van de hond die ík voor haar heb gebouwd?'
'Het grootste gedeelte heeft ze zelf gedaan Mr. Stark.'

Ik keek weer naar Alina, die fronste. 'Ben je nu boos?' vroeg ze. 'Boos? Omdat mijn dochter op haar zesde een hondje herprogrammeerd? Nee, ik vraag me eerder af wat ze met mijn mini-schroevendraaier moet,' zei ik nadenkend. Haar gezicht lichtte op en ze trok iets tevoorschijn. Ik kwam dichterbij en zag dat ze twee kleine poppetjes had gepakt. Ik knielde neer en bekeek ze eens wat beter.

Eentje was een miniatuurversie van Iron Man, zo gedetailleerd dat ik eerst even Javis ervan verdacht een van mijn pakken te hebben gekrompen. Maar toen ik naar de ander keek wist ik dat ze zelf gemaakt waren. De ander was een perfecte replica van Pepper. Het was een metalen poppetje, maar het leek levensecht. 'Mama en jij,' zei ze. 'Maar jij bent nog niet af. Het Iron Man pak weigert nog mee te bewegen, daarom had ik deze nodig.'

Ze houdt de schroeverdaaier omhoog en pakt dan de mini-ik op. Heel voorzichtig begint ze aan een paar schroefjes te draaien. Ik kijk gefascineerd toe terwijl ze bezig is. Haar kleine handjes gingen voorzichtig en precies te werk. Daarna zette ze het poppetje weer neer.

'Zet ze maar aan Jarvis,' zei ze. 'Zoals u wilt,' antwoordde Jarvis. Ineens begonnen de poppetjes te bewegen. Mini-Pepper streek met haar hand over haar haar en keek naar mini-mij. Die deed het pak uit en liep naar mini-Pepper. Mini-ik nam haar in zijn armen en keek samen met mini-Pepper naar Alina.

'Laat papa het Iron Man pak zien,' zei ze tegen de poppetjes. Mini-ik knikte en liep terug naar het pak. Toen de mini-ik in het pak zat begonnen de ogen te gloeien en steeg hij op. Hij vloog een rondje rond mijn hoofd en landde toen weer. 'En jij hebt dit gemaakt?' Ze knikte trots. 'Ze zijn voor jullie.'

Ik aaide haar over haar zwarte haar en keek nog een keer naar de poppetjes. Ik moest toegeven, ooit kreeg ik bij het idee van een kind alleen al een paniekaanval. En eerlijk toegegeven, Alina was ook niet gepland geweest. Maar wanneer ik haar zo zag voelde ik toch iets hierbinnen.

Ze deed me denken aan mezelf toen ik jong was. Dit was aan de ene kant angstaanjagend, maar aan de andere kant vertrouwd. Er was immers niemand die ik beter kende dan mezelf. 'Dankje. Ze zijn heel mooi,' zei ik, en ik gaf haar een kus op haar hoofd.