Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Hoofdstuk 8

Alina's P.O.V.

Ik dwaalde zeker al een uur door de bunker toen er iets ontplofte. Ik voelde de schok helemaal waar ik stond en wist dat het de TA2.9, mijn kubus, was.

Ik raakte lichtelijk in paniek, als geen ander wetend wat die kubus aan kon richten. Ik begon te rennen in de richting waar de schokgolf vandaan was gekomen en vond eindelijk de trap naar boven. De enorme twee meter dikke deur was eruit geblazen en lag in stukken onderaan de trap.

Ik rende de trap op, recht een enorme stofwolk in. Hoestend en struikelend rende ik door het puin. Ik moest naar buiten. Weg van de bunker en weg van de TE2.9.

Eindelijk vond ik een deur, of wat er van restte, en strompelde ik naar buiten.

Fel licht scheen in mijn ogen en ik hief mijn hand om ze te beschermen. 'Handen op je hoofd! Nu! Blijf staan waar je staat! Bij een verdachte beweging zullen we niet twijfelen om te schieten!' werd er geroepen.

Ik probeerde te zien waar ik was en wie er tegen me sprak, maar het licht was te fel.

'Handen op je hoofd zei ik!' riep dezelfde stem opnieuw. Dachten ze soms dat ik deze ontploffing had veroorzaakt?

'Ik heb niks gedaan,' zei ik. Als bewijs liet ik hem de palmen van mijn handen zien.

Dit vatte hij blijkbaar verkeerd op, want ik hoorde hoe verschillende wapens afgingen. Ik sperde mijn ogen open en bereidde me voor op de inslag...

die niet kwam.

Vlak voor de wapens afgingen was er iets voor me uit de lucht komen vallen waar de kogels nu van afketste. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en herkende toen pas het Iron Man pak.

'Ben je gewond?' vroeg de blikkerige stem van Tony vanuit het pak. Ik schudde mijn hoofd, nog niet in staat om te spreken.

'Mooi. We gaan hier weg,' zei hij. Hij sloeg een arm om me heen en steeg op. Er werd op ons geschoten, maar Tony zorgde ervoor dat het pak de hele tijd tussen mij en de schutters inzat.

Ik klemde me aan hem vast en liet mijn voorhoofd tegen het koude metaal van het pak rustte. Ik had het gered. Ik was levend uit zijn handen ontsnapt.

'Het spijt me pap,' zei ik, al was ik er bijna zeker van dat mijn woorden vervlogen in de wind zodra ze over mijn lippen kwamen.

Ik sloot mijn ogen en voelde ineens hoe moe ik was. Langzaam dreef ik weg op het geluid van de wind in mijn oren en het koele metaal tegen mijn lichaam.

Niet het prettigste bed dat je kunt hebben, maar na wat ik de afgelopen twee dagen mee had gemaakt was dit niet eens zo slecht meer.

* * *

Ik werd wakker van het geluid van zachte stemmen. Ik opende langzaam mijn ogen en zag dat ik in een klein hutje op de bank lag.

Ik gooide de deken van me af en voelde een lichte druk op mijn arm. Ik rolde mijn mouw op en zag dat er een verband om mijn arm zat. 'Ben ik geraakt?' vroeg ik me hardop af.

'Alleen een schampschot. Door de kou van het vliegen ging het pas bloeden toen jullie alweer op de grond waren,' zei een mannenstem achter me. Ik draaide me om en zag een al wat oudere man met een nerveuze glimlach naar me kijken.

'Wie ben jij?' vroeg ik terwijl ik snel van de bank omhoog kwam. Meteen stak hij in een geruststellend gebaar zijn handen op. 'Maak je geen zorgen, je bent veilig. Ik ben Bruce Banner, een vriend. Of dat ben ik het grootste gedeelte van de tijd in ieder geval,' zei hij. Weer die nerveuze glimlach.

'Bruce,' zei ik langzaam. Ik had van hem gehoord, maar hij was de enige van Tony's vrienden die ik nooit in levende lijve had ontmoet. 'Genie, softie, Hulk en lid van de Avengers, of wat er nog van over is.'