Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Hoofdstuk 14

Tony's P.O.V.

Het voorkomen van het vertrek van de vrachtwagens was simpel. Het uitschakelen van de machines, die nog steeds kubussen poduceerden, was iets moeilijker...

Een soort elektromagnetisch schild beschermde de machines. Het hield mijn energiestoten tegen en had de vervelende bijwerking mijn pak kortsluiting te geven zodra ik in de buurt kwam. Geloof me, zelfs als je beschermd bent door een zowat ondoordringbaar pak is het geen pretje om stijl achterover te vallen zonder dat iemand je opvangt.

Ik hoorde een luide crash en zag een deel van de machine instorten. Blijkbaar kon je hem met grof geweld wel slopen, maar ik had eigenlijk geen zin om mezelf overal doorheen te gooien als een soort stormram. Er moest een andere manier zijn.

'Friday, zit er ergens een besturingspaneel?' vroeg ik. 'Ik het kantoor links achterin de loods,' antwoordde Friday. Ik steeg op en vloog vlak over de machines heen. Ja, slecht idee.

Zodra ik boven de machines kwam stopte mijn pak ermee en stortte ik met een klap in een machine. Ik rolde mezelf eruit en moest mezelf uit het elektromagnetisch veld slepen voor het pak weer begon te werken.

'Niet boven de machines vliegen, genoteerd,' mompelde ik.

Ik ging zo snel mogelijk verder naar het kantoor. Ik trapte de deur eruit en liep naar binnen.

De ruimte stond vol met computers uit het jaar nul. Ik liep er naar één toe en tikte op een toets. 'Weet je zeker dat dit het besturingspaneel is?' vroeg ik. 'Positief,' antwoordde Friday. Ik zuchtte en stapte uit het pak. 'Bewaak de deur,' zei ik tegen hem, waarna ik me weer naar de computers omdraaide. 'Dit gaat even duren.'

Ik ontgrendelde de computers en floot zachtjes. Niet zo jaar nul als ik had verwacht. Deze oude troep was vanbinnen geavanceerder dan Nexus. Ik begon aan het ontcijferen van de data, wat me heel wat tijd zou gaan kosten als ik het zo zag.

Ik kreeg er zo'n zeven minuten voor.

'Doe geen moeite, je krijgt het niet ontcijferd. Deze technologie is de mensheid te ver vooruit voor jullie miezerige hersenen om het te kunnen snappen,' klonk er ineens. Ik keek op en zag een jongen, niet veel ouder dan Alina, tussen een paar computers instaan.

Hij had zwart haar tot op zijn schouders dat hij half in een knotje en half los droeg, felgroene ogen en een niet veel goeds voorspellende grijns op zijn gezicht. Hij had een leren vest dat zijn armen bloot liet aan en droeg een leren broek en laarzen. Groene en gouden versiersels zaten her en der op zijn kleding.

Mijn eerste gedachte was: Loki. Ik deed snel een stap achteruit en nam een gevechtshouding aan. Maar toen ik wat beter keek zag ik dat hij Loki niet was en ik ontspande weer.

'Eerst een jongen die Loki's speeches steelt en nu eentje die op hem lijkt. Ik ga bijna denken dat hij een fanclub heeft,' zei ik. De grijns op het gezicht van de jongen werd groter, waardoor hij nog meer op Loki leek.

'Ja, dat maakt het er niet beter op,' zei ik.

'Je hebt een interessante dochter,' begon de jongen. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en kwam langzaam naar me toelopen. Ik verstijfde. 'Wat heb je met Alina gedaan?' vroeg ik gespannen.

'Helemaal niks. Ik heb haar op de proef gesteld en ze is, tot mijn verbazing, geslaagd.'

'Proef?'

'Ze heeft een interessante persoonlijkheid. Aan de ene kant doet ze alles voor degene van wie ze houdt, maar aan de andere kant kan ze zo iemand in koele bloeden vermoorden als diegene een bedreiging vormt. Ze is zelf-destructief, maar red ook haar eigen hachje als dat wat beter uitkomt. Een interessante combinatie, als je het mij vraagt.'