Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Hoofdstuk 11

"De appel valt niet ver van de boom", het zou zomaar de titel van dit hoofdstuk kunnen zijn. Hmm ik hoor die hersenen kraken: oooh wat bedoelt ze daar nu weer mee??
Of niet, want het is op zich wel duidelijk waar het op doelt...
Oké sorry, ik wilde dit moment eigenlijk even gebruiken om iedereen die dit nog steeds leest, zelfs na mijn lange afwezigheid, te bedanken. Want ja, wat heeft het voor zin om te publiceren als niemand het leest :')
Hou van jullie xxx

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Tony's P.O.V.

'Als je nu de draden met de reactor verbindt moet het signaal het gaan doen,' zei ik. Ik zag hoe ze voorzichtig de draden verbond en meteen een check uitvoerde. 'Signaal stabiel,' zei Friday. 'Oké, tijd voor een test,' zei Alina. Ze pakte de armbanden en deed ze om haar polsen.

'Dumm-E, breng Alina in beeld. Nee, helemaal. Kom op. Wie heeft jou ooit de camera gegeven? Ik zei helemaal. Oké, zo is het goed. Houden zo,' zei ik.

Alina stond voor de tafel waar alle onderdelen van het W1 pak op lagen en tikte op de armbanden. 'Goed. Test van het W1 pak, verbeterde versie met detectorarmbanden. Signaal aan,' zei ze. Ze haalde diep adem en hief haar handen.

Beide armstukken vlogen op haar af en sloten zich om haar handen en armen. Een grijns verspreidde zich over haar gezicht en met een volgende armbeweging riep ze de rest van het pak naar zich toe.

Het ging allemaal heel wat soepeler dan mijn eerste keer met het Mark-42 pak, maar dit was dan ook geen prototype meer.

'Bewegingsmogelijkheden en vluchtstabilisatoren controleren,' zei ze. Ze bewoog haar armen, benen, sloot haar vingers en opende ze weer, terwijl tegerlijkertijd alle standen van de vluchtstabilisatoren gecontroleerd werden.

'Controle voltooid. Alles werkt zoals het zou moeten werken,' zei Friday. 'Mooi. Zullen we een testvlucht maken?' zei ze.

Ik schakelde over op de camera in het pak zodat ik precies kon zien wat ze zag. 'Ik zeg, gaan met die banaan,' zei ik. Ze startte de pulsoren en kwam van de grond. 'Oké, daar gaan we,' zei ze, en ze schoot de Avengers Tower, ons thuis in New York, uit.

Ze vloog om de toren heen en schoot daarna richting het water, om langs de kust van Manhattan verder te vliegen. Ze landde op de Brooklyn Bridge en keek over de stad uit.

'Alles is klaar voor de strijd,' zei ze. Er klonk iets door in haar stem wat me niet beviel.

'Ik mag bijna weg hier, eindelijk. Heb je de coördinaten van zijn basis al?' vroeg hij. 'Ja pap, ik weet waar ik heen moet. Hij was namelijk mijn vriendje, dus ik ben er meerdere keren geweest,' zei ze.

Ik verslikte me en stikte zowat. 'Hij was wát?!' riep ik uit.

'Rustig maar, het was over zodra hij besloot me staatsvijand nummer 1 te maken,' zei ze.

'Waarom wist ik hier niks van?'

'Je wist er wel van. Je hebt de berichten gelezen, weet je nog? Toen je mijn telefoon gehackt had? Ach, blijkbaar was het zo onbelangrijk voor je dat je het alweer vergeten bent,' zei ze verbitterd. Maar ik hoorde nog iets in haar stem.

Vermoeidheid.

'Je hebt gelijk. Hij zat in New York en je had toen geen idee wanneer hij weer terug zou komen. Had Amy je niet aangeraden hem eerst te screenen, zodat je zeker wist dat hij geen foute dingen deed?' vroeg ik.

Het bleef lang stil.

'Ik moet dit oplossen. Het is allemaal mijn fout,' zei ze toen zacht. In haar stem hoorde ik dat ze een beslissing had genomen.