Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Hoofdstuk 9

Tony's P.O.V.

Toen ik voor de deur landde en Alina losliet moest ik even diep ademhalen. Ik geef het eerlijk toe, ik was bang voor Peppers reactie. Ik volgde Alina dan ook maar langzaam naar binnen.

Pepper had haar armen om Alina heengeslagen toen ik de woonkamer binnenliep.

'... Djin alleen thuis kwam dat er iets ergs gebeurt was,' zei ze. 'Ik kan best voor mezelf zorgen mam. En pap was bij me, soortvan,' zei Alina. Pepper fronste en keek over haar schouder naar mij.

Alina maakte van de gelegenheid gebruik om uit Peppers armen en naar beneden te glippen.

'Voordat je weer tegen me begint te schreeuwen, ik heb haar niet meegenomen. Ze was ontvoerd door een gek die een aanslag op het Witte Huis wilde plegen -ik weet het, niet echt origineel- met een kubus die Alina heeft gemaakt.'

Pepper trok een wenkbrauw op. 'Een kubus die een aanslag op het Witte Huis veroorzaakt?'

'Sir, mejuffrouw Alina heeft het W1 pak aangetrokken,' zei Friday. Ik knikte langzaam. 'Sluit haar op,' zei ik.

Pepper keek me verward aan. 'Het spijt me, het is een lang verhaal. Ik vertel het wel als ik weer terug ben. Zorg dat Alina hier blijft, goed? Hou van je.'

Ik gaf haar een snelle kus en ging zo snel mogelijk het huis uit. Ik stapte het Mark 42 pak in en voelde hoe het zich om me heen sloot. Ik zag Pepper in de deuropening verschijnen en steeg op.

Alina zou het me niet snel vergeven dat ik haar niet mee liet gaan. Maar ik kón haar niet nog een keer in gevaar brengen.

'Geef me de locatie van de TA2.9,' zei ik tegen Friday. 'De coördinaten zijn ingevoerd,' antwoordde die. Ik riep een kaart op en vloekte toen ik zag waar hij zich bevond.

'Niet weer de Avengers Tower,' kreunde ik.

*   *   *

Ik landde op het dak van het gebouw en liep naar binnen. Natasha zat op de bank in de grote woonkamer en keek verrast op toen ik binnen kwam.

'Stark? Wat doe jij nou hier?' vroeg ze. Ik keek rond. 'Is alles nog heel?' 'Ja...' 'Hoe kan dat nou? Friday, ik dacht dat...'

Een enorme ontploffing klonk en liet het gebouw op zijn grondvesten schudden.

'Wat was dat?' vroeg Natasha terwijl ze opsprong. 'Grote problemen,' antwoordde ik. 'Roep de rest op, we zullen iedereen hiervoor nodig hebben.'

Zonder nog meer tijd te verspillen rende ik weer naar buiten en dook ik het balkon af.

Ik vloog naar beneden en zag dat uit de ramen op de onderste drie verdiepingen rook kwam. Ik vloog naar binnen en zag gelijk niks meer. 'Scan de omgeving,' zei ik tegen Friday, terwijl ik me probeerde te herinneren wat er allemaal op deze etage zat.

Ik liep bijna tegen een kast aan en herinnerde me eindelijk dat hier een enorm archief met allemaal oude rotzooi zat. 'De TA2.9 bevindt zich niet op deze verdieping, sir,' zei Friday. Ik liep voorzichtig verder, proberend niet tegen elke kast die er stond op te lopen.

'Waar dan wel?' vroeg ik. Friday liet me een kaart van de toren zien die me vertelde dat de kubus zich twee verdiepingen onder me bevond. Goed, ergens links zat de trap, dus dan kon ik...

Een energiestoot blies me van mijn voeten en dwars door twee archiefkasten heen. Ik schudde mijn hoofd en kwam uit de puinhopen overeind. Maar voor ik helemaal hersteld was, blies een tweede energiestoot door nog twee andere archiefkasten.

Ik scande de omgeving en merkte een persoon op, die met een energyblaster langzaam op me af kwam lopen. Ik kwam zo stil mogelijk uit de puinhopen overeind en sloop om een paar archiefkasten heen. Ik kwam achter hem uit en hief mijn hand.

'Je bevindt je op privéterrein. Ik zou maar snel weggaan als ik jou was,' zei ik.

De man draaide zich snel om en ik schoot. Hij werd door de lucht geslingerd en zijn schot raakte het plafond, wat daardoor naar beneden kwam zetten. Hij verdween achter een paar archiefkasten en ik hoorde hem niet meer bewegen. Ik draaide me om en werd gelijk weer door een energiestoot geraakt. Twee anderen kwamen met dezelfde energyblasters op me afgelopen.

Ik schoot een energiestoot op een van de twee af, maar de ander schoot meteen op me en sloopte daarmee mijn vluchtstabilisator. Ik hief mijn andere hand, maar ook die sloopte hij.

'Niet cool man, niet cool,' zei ik, en ik schoot met de borstpulsor naar het dak. Dat stortte in en bedolf de man onder het puin.

'Friday, zijn er reserveonderdelen in de buurt?' vroeg ik. 'Eentje, sir,' zei ze. Ik koppelde een van mijn handschoenen los en riep met een polsbeweging het reserveonderdeel naar me toe.

Zodra het goed zat stond ik op. 'Goed. Laten we dan nu...' Ik deed een stap naar voren en zakte door de vloer heen. Ik viel dwars door de vloer van de verdieping daaronder en kwam toen plat op mijn gezicht neer.

'Autsch,' zei ik. Ik kwam langzaam overeind en keek om me heen. Nog geen tien meter verderop stond de TA2.9.

Een zwak blauw licht pulseerde in de kubus en leek me te roepen. Ik keek om me heen en liep toen voorzichtig naar de kubus toe. Ik knielde neer.

'Onbekend object,' zei Friday. Terwijl ik er naar keek zag ik inderdaad dat het niet Alina's kubus was. Het design kwam niet overeen met de blueprints die ik van haar computer had. Hij leek er wel verschrikkelijk op, maar het was hem niet helemaal. Ik opende mijn helm en stak mijn hand uit naar de kubus.

'Stralingspercentage gestegen tot 95%,' zei Friday ineens. Voor ik kon reageren ontplofte het ding en werd ik achteruit geslingerd.

De kracht was zo groot dat het voor kortsluiting in het pak zorgde en ik mijn helm niet dicht kreeg. Ik knalde met enorme kracht tegen de muur en alles werd zwart.

*   *   *   *   *

Heel langzaam kwam ik weer bij. Eerst hoorde ik het geluid van piepende machines. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar dat ging moeilijker dan ik dacht.

Ergens verderop stond een radio aan. Ik kreeg mijn oogleden een klein beetje open, maar sloot ze meteen weer toen ik door fel wit licht verblind werd.

Ik probeerde het nogmaals, langzamer nu, tot ik mijn ogen open had. Ik keek rond en zag dat ik in een kleine, totaal witte kamer lag. De deur stond open en naast mijn hoofd stonden apparaten te piepen. Links naast het bed zat Alina. Ze had oortjes in en ze sliep met haar kin op haar borst.

Ik keek een hele tijd in stilte naar haar. De aanblik van haar onbezorgde gezicht bracht een soort rust over me.

Het bleef gek, maar ze was nu eenmaal mij. Een vrouwelijke, aardigere, verantwoordelijkere versie van mij, die ik zo veilig mogelijk wilde houden. En dat onbezorgde gezicht zei me nu eenmaal dat ze zich veilig voelde.

Ik moest ineens denken aan een avond, nog niet zo lang geleden. Pepper was niet thuis geweest, dus ik had pizza besteld en was aan het eten terwijl het nieuws iets over aanvallen op terroristen vertelde. Alina was naar beneden gekomen, had de tv uitgezet en was naast me komen zitten.

'Ik was dat aan het kijken,' had ik gezegd. 'Niet waar,' had ze geantwoord, waarna ze een stuk pizza had gepakt. 'Je was je eraan aan het irriteren en dat doe je de laatste tijd te vaak. Laten we een film gaan kijken.'

Ze had een film uitgekozen en was tegen me aan komen liggen. De film was nog geen vijf minuten bezig en ze begon al commentaar op de montage en de machines in de film te geven.

Ik ging in haar spelletje mee en samen hadden we de film zitten afkraken. Halverwege was ze toen in slaap gevallen, haar hoofd op mijn schouder en mijn arm beschermend om haar heen.

Het was een van die weinige vader-dochter momenten geweest, waar ik tot mijn schrik steeds vaker naar verlangde. Hoe ouder ze werd, hoe meer ik begon te beseffen dat de tijd begon te dringen.

Ik zou het misschien nooit hardop toegeven, maar ze was mijn meisje en ik zou alles doen om haar gelukkig te zien.

Alles.