Zijn Meisje (Een Iron Man/Tony Stark Fanfic)

Hoofdstuk 12

Alina's P.O.V.

Oké, oké, ik geef het toe. Ik voelde me er slecht over dat ik pap opgesloten had. Ik zei de hele weg lang tegen mezelf dat hij hetzelfde bij mij geflikt had en dat dit mijn strijd was, maar dat haalde het slechte gevoel niet weg. Ik voelde me er eerlijk gezegd alleen maar slechter door. Hij wilde me alleen maar helpen, me beschermen.

Het beeld van hem roerloos in bed kwam weer in mijn hoofd op. Gezicht doodsbleek en een nare paarsblauwe plek in zijn nek. Ik vermande me. Zo wilde ik hem nooit meer zien.

Ik vloog richting Philadelphia, waar Liam's vader een staalbedrijf runde. Ik wist dat ze daar minstens twee loodsen leeg hadden staan, dus het was de perfecte plek voor een basis.

Ik landde binnen het hek en scande de omgeving. Het begon al donker te worden, maar er was een ongebruikelijke bedrijvigheid deze avond. Ik deed het pak uit -dat zou te veel aandacht trekken- en sloop de grootste loods in.

Ik was hier één keer binnen geweest, omdat ik de beveiliging van de computers mocht verbeteren. Ik wist dus precies waar ik alles kon vinden en sloop naar het kantoor. De deur zat niet op slot en ik ging naar binnen. Ik rende de kamer door naar de computer en begon te typen.

Zonder moeite kwam ik de computer binnen en door het serienummer in te typen kreeg ik ook meteen de plannen.

Ergens in mijn achterhoofd riep een stemmetje dat het veel te makkelijk ging, maar het werd naar de achtergrond gedrukt door wat ik zag. Hij wilde de kubussen gebruiken om totale chaos te creëren. Hij was op het moment bezig om bij elke leider op de wereld, groot of klein, een kubus te krijgen.

Zo lang je niet wist wat het was zag het er uit als een onschuldig kunstwerk. Niemand zou iets vermoeden. Maar zodra ze tot ontploffing gebracht zouden worden...

Ik begon alles naar een privé Cloud te sturen. Iets zei me namelijk dat dit niet heel lang meer op deze computers zou staan.

'Ah, Alina. Je leeft dus nog,' klonk ineens een stem achter me. Ik draaide me snel om en zag Liam staan. 'Ja, en jij jammer genoeg ook,' zei ik.

Hij glimlachte en schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat je nog leeft. Ik heb je gemist,' zei hij.

Ik snoof.

'Vast.'

'Nee, Alina, luister,' zei hij, terwijl hij een stap dichterbij kwam. 'Ik heb je nodig. Ik heb je nooit pijn willen doen.'

'Je hebt me ontvoerd en op laten draaien voor jou misdaden. Je hebt mijn vader tot twee keer toe bijna vermoord. Leg mij eens uit hoe je me daar nooit pijn mee hebt willen doen!' schreeuwde ik.

'Het is niet wat je denkt...'

'Oh nee? Dan is dit vast ook niet wat het lijkt,' zei ik, terwijl ik naar het computerscherm wees. 'Je gaat alle wereldleiders opblazen. Je gaat de hele wereld in chaos storten. Wat hoop je daarmee te bereiken?'

'De wereld ís al in chaos, dankzij al deze leiders. Zodra zij allemaal verwijderd zijn zal de wereld eindelijk zijn ogen openen. Er zal een nieuwe leider op kunnen staan en de wereld zal eindelijk inzien dat vrijheid alleen maar inperkt,' zei hij.

Die opmerking deed me fronsen. Het kwam me ergens bekend voor en het was niet Liam waar ik het van had gehoord.

Terwijl ik me probeerde te bedenken waar ik het van kende hield ik hem aan de praat. Tegelijkertijd riep ik ook met een kleine polsbeweging het W1 pak naar me toe. Multitasken was altijd al een sterk punt van me geweest.

'Het gaat je nooit lukken, Liam,' zei ik.
'Nee, alleen niet. Daarom heb ik jou hulp nodig.'

'Vergeet het maar.'

'Alsjeblieft Alina, ik wil je niet vermoorden.'

'Mooi, want ik was nog niet van plan om te sterven.'

Één armstuk vloog door de nog openstaande deur naar binnen en sloot zich om mijn hand. Ik schoot een energiestoot op Liam af, die daardoor achteruit geslingert werd.

Ik bleef niet wachten tot hij weer hersteld was. Ik rende langs hem heen het kantoor uit en keek rond. Ik moest dit tegenhouden. Alleen hoe?
Ik zag een vrachtwagen vol kubussen dichtgaan en wist dat ik die tegen moest houden. Hoe minder kubussen dit terrein verlieten, hoe beter.

Ik kon twee stappen zetten voor ik bij mijn haar gepakt en teruggetrokken werd. Ik worstelde om los te komen en keek naar de sneer op het gezicht van Liam. 'Dat had je niet moeten doen,' siste hij.

Het was de eerste keer dat ik hem van zo dichtbij zag sinds hij terug was van New York. Ik kon duidelijk de vlekjes zien in zijn felgroene ogen die me koud en zonder emotie aankeken. En dat terwijl zijn gezicht totale woede uitstraalde...

Ik had geen tijd om hem in zijn gezicht te meppen. Hij tilde me met één hand op en smeet me over de reling.

Het was zeker zeven meter naar beneden, aangezien ik kon bedenken dat het niet slim was geweest het pak uit te trekken.

Ik kneep mijn ogen dicht en wachtte op de klap. Maar vlak voor ik de grond raakte vingen twee armen me op. Ik hapte naar adem en opende mijn ogen.

Tony keek op me neer. 'Dat is de tweede keer in minder dan een week dat ik je leven red,' zei hij. 'Je bent mijn vader, dat is wat je hoort te doen,' antwoordde ik.

Hij zette me op mijn benen. 'Waar is het W1 pak?' vroeg hij. Op dat moment besloot de rest van het pak ook te komen en stond ik binnen een paar seconden totaal bewapend naast hem.

'Hier,' antwoordde ik hem. 'Er gaat een vrachtwagen vol kubussen vandoor. Stop hem. Ik ga achter Liam aan,' zei ik. Tony knikte. Zijn helm sloot zich en hij schoot ervandoor.
Ik draaide me om en keek omhoog. 'Tijd om een onrespectvol vriendje te straffen,' mompelde ik.

Ik steeg op, maar werd bijna meteen weer uit de lucht geschoten door een energyblaster. Ik belandde in een paar kratten met onderdelen en kreeg een flinke klap. Ik kreunde en kwam weer overeind.

'Dat was niet echt aardig.'

Ik zag de man staan die me uit de lucht geschoten had en schoot een mini-raketje op hem af. Hij ontplofte en ik vloog weer omhoog. 'Goed, waar is Liam?'

'Derde loods. Hij wil ontsnappen met nog een lading kubussen,' waarschuwde Friday. 'Oh nee, echt niet,' zei ik. Ik schoot door de loods richting de deur. Mensen begonnen op me te schieten met die verdomde energyblasters.

Waar ze die dingen vandaan hadden wist ik niet, maar ze hadden de kracht om me uit de lucht te knallen en een enorm bereik, maar ook van dichtbij kwam zo'n schot hard aan.

Kortom, vervelende dingen.

Ik schoot er een paar van de metalen bruggen boven in de loods en verdween naar buiten.

We beginnen richting het einde van dit verhaal te komen jongens (awwww). Maar maak je geen zorgen, er komen nog een paar leuke stukken aan. En ik ben niet van plan om met dit verhaal te stoppen (whoooo)! Ik heb al wat ideetjes voor een volgend boek, dus hou alles goed in de gaten. Maar eerst nog een paar hoofdstukjes in dit boek!
Hou van jullie
Xxx Lientje