Merhabalar biliyorum, yeni bölüm bekliyorsunuz.
Direk konuya geçeceğim. Şu an gözlerim ağlamaktan acıyor.
Bölüm yazamadığım için özür dilerim. İnanın yazabilmek için enerji bulmak bile zor geliyor bana.
Çok sevdiğim bir insan olan ananemin kanser olduğunu öğrendim. Şimdi diyeceksiniz "eee yani?"
Şöyle açıklayayım. Ananem, hayatımın ilk 6 yılını geçirdiğim insan. Birlikte pasta yediğimiz zamanlar ya da günlere gidip para kırdığımız zamanları hala gülümseyerek hatırlarım. Şimdi bu güzel anılara sahip olduğum insanın gitme ihtimali beni o kadar boğuyorki. Günlerdir o kadar çok ağladım ki gözümde yaş kalmamıştır. Bu bölümde mutlu gelişmeler oluyor ama inanın bana bunları yazacak kadar mutlu değilim.
Lütfen bana biraz zaman verin. Kendimi toparlamaya ihtiyacım var. Şimdilik sizden tek isteğim sağlıcakla kalmanız.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Evrim: Umudun Doğuşu
Science Fiction"Ve bir gün, insan kendi kendini öldürdü." Yıl 3156. Bütün yaşam formları sona erdi. 3 tanesi hariç. Katil insanlar. Zombi strainler. Ve mor gözlü şeytan alexandrialar. Peki bir insan ile alexandria aşık olursa ne olur? Aşk ile bütün sorunlar aş...
