ฉันเดินออกมาจากสตูอิโอ ตามถนน ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือของฉันตอนนี้เวลาบ่ายสี่โมงห้านาทีแล้ว โอ้ไม่น่ะ ป่านี้ลุงกับป้าคงรอเก้อแน่เลย ฉันรีบเดินอย่างรวดเร็วเพื่อไปยืนรอโบกแท็กซี่ แต่ดูท่าจะไม่มีวี่แววของแท็กซี่สักกะคน ฉันคงไม่คิดจะเดินกลับบ้านอยู่แล้ว และก็ไม่อยากรบกวนลุงกะป้าด้วย ฉันก็แค่ต้องยืนรอต่อไป ~
Micheal
ผม แอช และลุค กำลังยืนรอคาลัมอยู่ที่รถ ผมรอนานมากไม่รู้ว่ามันทำอะไรของมันอยู่ นั้นไง มาพอดีเลย
"คาล นายทำอะไรอยู่ว่ะ ทำไมนานจัง พวกเรารอนายจนเหงือกแห้งหมดล่ะ" ผมพูด
"โทษทีพวก พอดีฉันมีเรื่องนิดหน่อย" คาลมันตอบ ผมสงสัยว่าเรื่องอะไรกัน
"เรื่องที่ว่าของนายนั้น เรื่องอะไรเหรอ" ผมถามคาล
"เออ...ไม่มีอะไรหรอกน่ะ ลืมมันไปเถอะ เห้ย! ตอนนี้บ่ายโมง 20 นาทีแล้ว รีบกลับบ้านกันเถอะ ไปๆ"
คาลมันรีบขึ้นรถไป มันยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย แต่ชั่งมันเถอะ มันคงไม่มีเรื่องอะไรหรอก ผมขี้เกียจไปเซ้าซี้มัน ผมรีบขึ้นรถไปนั่งข้างหลังข้างคาล ส่วนข้างหน้ามีลุคกับแอช ที่จริงวันนี้ผมต้องเป็นคนขับ แตวันี้ผมรู้สึกดีใจเรื่องเบ็ทท์ยังโสดจนขับรถไม่ถูกเลย ตอนนี้พวกผมออกจากสตูดิโอแล้ว ตอนนี้ฝนทำท่าเริ่มจะตกด้วยสิ ผมรู้สึกเป็นห่วงเบ็ทท์แล้วซิว่าตอนนี้เธอกลับบ้านแล้วยัง?
Bettina
เห้อ...ฉันยืนรอรถแท็กซี่มา 30 นาทีแล้ว ฉันยังไมเห็นมีรถแท็กซี่วิ่งผ่านเลยสักคัน แล้ววันนี้ฉันจะได้กลับบ้านไหมเนี่ย เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! ฉันตะโกนเสียงดัง
"...ฝนตก..."
เอาแล้วไงฝนตก ดูท่าทางจะตกหนักสักด้วยสิ ทำไงดีๆ ฉันไม่ได้พกร่มมาด้วย ไม่คิดว่าออสเตรเลียจะฝนตกหนักขนาดนี้ ทำไงดีๆเนี่ย ตอนนี้ฉันเปียกหมดแล้วน่ะ มองอะไรไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะแว่นฉันเป็นรอยแตกไปหมดเลย เป็นเพราะตาคาลัมโรคจิตนั้นคนเดียวเลย ยิ่งคิดยิ่งแค้น >< ฉันเห็นต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉันเลยรีบวิ่งไปหลบฝนที่ใต้ต้นไม้ก่อน แต่มันก็ยังเปียกอยู่ดี หนาวก็หนาว
YOU ARE READING
This Love Give You All (รักนี้ให้หมดใจ...คาลัม ฮู๊ด)
Randomเรื่องราวของเด็กสาวเอเชียอายุ 19 ปี คนนึงที่ย้ายจากประเทศไทยไปอยู่ ณ ประเทศออสเตรเลียกับลุงกับป้าเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของพ่อแม่ที่ทำงานยุ่งตลอดทั้งปี โดยเธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว และเธอก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เธอตัดสินใจหางานทำ และงานที่เค้าได้โดยบังเอิญ...
