หลังจากที่แดนมาส่งฉันที่บ้าน ฉันเดินเข้าบ้านอย่างช้าๆ และยังคงสับสนกับความฝันที่รู้สึกยาวนานและเหมือนจริงสักขนาดนั้น ฉันฝันถึงตานั้นไปได้อย่างไรกันเนี่ย
"อ้าว...เบ็ทท์กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ ป้ารออยู่ตั้งนาน แล้ว...เอ่อ" ป้าณิชาถามฉัน
"เอ่อ...อะไรเหรอคะป้า" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ก็ที่เบ็ทท์สัญญาไว้กับป้าไงว่าจะเอารูปคาลัมมาให้ป้า" ป้าริชาทำตาแบ๊ว
"โถ่...ที่ป้าณิชารอเบ็ทท์กลับบ้านเนี่ยที่แท้ก็รอรูปตาคาลัมนั้น ไม่ได้เป็นห่วงเบ็ทท์หรอกเหรอ?" ฉันงอนนิดหน่อย
"โถ่ๆๆ เบ็ทท์ ป้าเป็นห่วงหลานอยู่แล้ว ว่าแต่ได้รูปมาหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าณิชาถามอีกล่ะ
"นั้นไงป้าคะ...ไม่ได้หรอกค่ะป้า เขานะเหรอจะให้ถ่ายภาพ ออกจะหยิ่งสักขนาดนั้น เอาเป็นว่าวันหลังเบ็ทท์จะหาทางถ่ายมาให้ป้าละกันนะคะ แต่ตอนนี้เบ็ทท์ขอไปนอนก่อนนะคะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว bye ค่าา" ฉันบอกลาป้าณิชาพร้อมกับกู๊ดไนซ์คิสไปเลย แล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของฉันอย่างรวดเร็ว
เมื่อฉันย่างเข้าห้องนอนของฉัน รูปโปสเตอร์ของทุกอย่างในห้องล้วนเป็น 5SOS เห้อ...เห็นหน้าตาคาลัมนั้นทีไร ต้องนึกถึงฝันบ้าๆนั้นทุกที
"I dedicated this song to you the one who never sees the truth" เสียงโทรศัพท์ฉันดังลั่นเหมือนดังบ้านจะแตก ฉันไม่อยากจะรับเล๊ยยยยยยย แต่ด้วยความที่โทรศัพท์นี้ดังมา 10 กว่าสายแล้วล่ะมั้ง เพื่ออะไร? รับก็รับ
"ใครโทรมาว่ะคนจะนอน" ฉันพรึมพรำอย่างงัวเงีย ใครโทรมาตอนกลางดึกว่ะเนี่ย
"ฮัลโล่ววว ใครเนี่ยโทรมาทำไมค่ะกลางดึก?" ฉันพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงงัวเงียและโกรธนิ๊ดนิด
"นี่แดเนียลเอง" อ้าวแดนนี่เอง เปลี่ยนภาษาแป๊บ
"อ้าว! แดนมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า โทรมาดึกขนาดนี้" ฉันถามคือตอนนี้ง่วงมากๆ
ESTÁS LEYENDO
This Love Give You All (รักนี้ให้หมดใจ...คาลัม ฮู๊ด)
De Todoเรื่องราวของเด็กสาวเอเชียอายุ 19 ปี คนนึงที่ย้ายจากประเทศไทยไปอยู่ ณ ประเทศออสเตรเลียกับลุงกับป้าเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของพ่อแม่ที่ทำงานยุ่งตลอดทั้งปี โดยเธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว และเธอก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เธอตัดสินใจหางานทำ และงานที่เค้าได้โดยบังเอิญ...
