Koca Bebek

13. Bölüm

Talha gideli 2 saat olmuştu. Boş boş oturuken aklımda olan tek şey ben dün neredeydi nın odasına gittim. Ders çalışıyordun. Benim geldiğimi fark edince bana doğru döndü. İlk başta bu soruyu sorup sonrmamakta kararsız kalmıştım ama sonra el işaretleri ile "Bende dün neredeydim " dedim.İlk başta kaşlarını çattı sonra "seni en son gördüğümde uyuyordun ama ondan önce de bir dışarı çıkmıştın galiba o hiç kimseye söylemediğin yere gidiyordun" dedi. Tahminen oraya gitmiş olabilirdim.

Sonra odama gittim Biraz oyalandıktan sonra zama nın geçmeyeceğini anladım ve üzerimi giyip (multimdeya de var) dışarıya çıktım. Sahilde biraz yürümeliydim. Kış aylarındaydık ama hava hala sıcaktı. Yolda boş boş yürürken çocukların oyun oynadığı parkı gördüm yavaş yavaş Park'a doğru yürüdüm. Çocuklar konuşuyorlardı kendi aralarında yarışıyorlardı ama galiba . Çünkü duyamıyordum, konuşamıyordum. Aslında tedavi yöntemi vardı ama ben istemiyorum. İnsanları duymamak konuşmamak kötü bir şey değildi benim için. Belki sizin için öyle değildir. Ama ben hissizim. Babam gittikten sonra yıkılan Dünyamda hiçbir şeyin anlamı kalmadı .Bunun da bir anlamı yok. Konuşsam ne yazar konuşmasam ne yazar.

Biraz oturduktan sonra sıkıldım. Ayağa kalktım. Sahile çok az kalmıştı. Yürüdüm. Vardığımda martıların sesleri tabikide de duyamıyordum. Dedim ya ben sağır ve dilsizim. Yine de bir simit alıp onlara atmayı ihmal etmedim.Bir ben yiyordum bir onlara atıyordum. Aklıma Paşa geldi. Onunla birkaç gün önce görüşmüştük belki de dün görüşmüştüm ama bilmiyorum nasıl hatırlamıyorum onu bile anlamıyorum. Bu arada okulda çok garip şeyler oluyor. Mesela Buğra beni görünce kafasını yere eğiyor utanıyor çekiliyor gülerken bile beni görünce yüzü asılıyor. Büşra karşıma çıkmamaya özen gösteriyor beni görünce bazen anlamlı anlamlı gülüyor ama anlamıyorum. Pek de umrumda olduğu söylenemez.

Bu aralar çok sık başım ağrıyor midem bulanıyor. Nedenini bilmiyorum ama bir an önce doktora gitmeliyim hasta olmak istemiyorum hasta olmayı sevmem. Kim sever ki. Ben küçükken severdim. Hasta olunca babam sabahlara kadar başımda beklerdi. Ama şimdi bekleyen de yok. Annen var diyorsunuz ama annemin evde olup olmadığı belli bile değil onu çok az görebiliyorum.

Biraz daha yürüdükten sonra eve döndüm. Yarın okul vardı. Her zaman aynı şeyler sabah kalk, üzerini giy ,okula git, başını şişirsinler sonra eve gel yat uyu. Çok sıkıcıydı benim hayatım. Bazen konuşabilseydim diye de düşünmüyor değilim keşke konuşabilseydim dediğim anlar da oluyor. Şu tedavi işini bidaha düşünmeliyim bence.