Falling hard; L.S

2. ✔️

Ik stap uit en blijf even stil staan. Is dit echt gebeurd?

Ik hoor een vrouw iets schreeuwen over een ambulance en iets over hulp.

Het is dus echt gebeurd.

Ik loop langzaam naar de voorkant van mijn auto om de gebarsten voorruit te bekijken. Een licht rode kleur glanst aan de randen van stukken gebroken glas.

Ik loop wat verder vooruit naar de menigte mensen waar dus waarschijnlijk het slachtoffer ligt.

Het is een jongen. Best een klein lichaam terwijl hij, ik schat zo een jaar of twee jonger dan mij is. 17 misschien?

Wat me meteen opvalt is de positie waarin hij ligt. Het is nogal abnormaal. Bijna eng.. Zijn benen liggen een soort van verdraait en het klopt gewoon niet.

Ik hoor mensen tegen me schreeuwen en iemand trekt zelfs aan me arm maar het enige waar ik nu aandacht aan kan besteden zijn 'zijn' benen. Het is onmogelijk om te negeren.

Ze liggen op een manier waarvan ik nooit wist dat ze konden liggen.

Het is vreemd om dit mee te maken.
Om iemand zo met eigen ogen te kunnen zien. Bewusteloos, hoofdwond, bebloed gezicht, schrammen en die benen.

Het is net een film. Waarin iemand wordt aangereden en alles daarna in slowmotion gaat. Wanneer je ziet dat mensen om het slachtoffer heen staan en zijn polsslag voelen en al die dingen.

En dat is wat er nu precies gebeurd.

'Hij leeft nog. Is er al hulp onderweg?!' Hoor ik iemand van dichtbij roepen.

Hij leeft nog. Die woorden raken me, want wat als het niet zo zou zijn geweest. Wat als ik de reden zou zijn geweest van het stilstaan van een hart?

Sirenes klinken in de verte en ik haal trillerig adem. Als ik gewoon mijn gevoelens in bedwang had gehouden in die fùcking auto, dan was dit allemaal niet gebeurd.

Het enige waar ik nu op hoop is een wonder. Dat op één of andere manier de tijd wordt teruggedraaid.

Maar alle hoop zakt als ik wordt verzocht om mee te komen naar het bureau door twee agenten.

Maar ik kan niet mee.

'Ik moet bij hem blijven.' Zeg ik als het tot me doordringt dat ik hem niet kan achterlaten.

'Meneer ik verzoek u-'

Ik onderbreek de agent die zijn collega aanstoot. 'Nee! Ik moet met hem mee!' 

'Kent u hem?' Vraagt de andere agent.

'Nee, en daarom moet ik juist mee gaan! Het lijkt me fúcking respectloos om niet mee te gaan terwijl ik dit veroorzaakt heb!' Begrijpen ze niet hoe ernstig dit is?

Ze bespreken het kort met elkaar voordat ze me toestemming geven om mee te gaan naar het ziekenhuis.

De jongen is ondertussen al in de ambulancewagen geplaatst waar ik nu aan de achterkant instap.

De deuren worden dicht geschoven en ik ga zitten naast de brancard waar hij aangesloten aan een zuurstofslang op ligt.

Ik kan het niet laten om zijn hand vast te pakken. Hij moet weten dat er nu iemand bij hem is. Misschien voelt hij het.

'Het spijt me, ik weet dat het niks oplost maar toch. Het was nooit mijn bedoeling om- ik.. Het spijt me oké?' Ik wrijf met mijn vrije hand onder mijn ogen waarna ik hem lang blijf aanstaren.

Niet alleen ik moet hem zo zien maar ook zijn ouders. Oh god, zijn ouders. Shit, shit, shit.

Ik pak snel mijn telefoon en toets met trillende handen het nummer van mijn moeder in. Ze moet weten wat er gebeurd is.