Falling hard; L.S

11. ✔️

Als ik het ziekenhuis inloop weet ik niet zeker of dit een goeie keuze was.

Ik heb mijn moeder en zus niks verteld.
Ik weet niet waarom maar ik heb een gevoel dat mijn moeder het niet gewild zou hebben.

'Ik ben op zoek naar Louis Tomlinson.'
Zeg ik tegen de mevrouw die achter de balie zit.

'Bent u familie?' Vraagt ze terwijl ze iets intypt op de computer.

'Uhm, ja..?' Het klinkt meer als een vraag dan een antwoord.

'Hij ligt in kamer 103, sterkte.' Zegt ze met een glimlach.

'Bedankt.' Ik loop snel verder naar de liften en stap uit als ik de bekende 'pling' hoor. Ik ben ongelooflijk zenuwachtig.

Ik snap het niet. Ik ben niet zo snel zenuwachtig maar sinds dat ongeluk met Louis ben ik veranderd. Ik ben opeens verlegen en mijn hart klopt soms zo snel terwijl ik niet eens weet waarom. Ik was nooit zo.

Ik kan nu nog terug. Maar dan stel ik Louis teleur. Hij wilde graag dat ik kwam toch? Dus ik kan niet meer terug.

Kamer 97, 98, 99, 100, 101, 102...

Ik sta even stil en kijk naar de deur waarnaast een klein plaatje staat met de cijfers 103.

Ik zet mijn hand op de deurknop en wacht even voordat ik hem langzaam open maak.

Meteen heb ik spijt. Waarom maak ik altijd verkeerde keuzes?

Louis zit op bed met een meisje waarvan haar lippen aan die van hem zijn vastgeplakt. Het is erg intens..

Ik sta maar als een sukkel te kijken.
Op dit moment ben ik net zo verlamt als Louis benen.

Ik schrik als ik opeens twee blauwe ogen naar me zie kijken.

'Oops.' Zeg ik snel en doe alsof ik pas ben binnengekomen.

'Hi.' Zegt Louis vrolijk en hij wenkt me om verder naar binnen te komen.

Ik loop verder de kamer in. Het is groter dan de kamer waar hij eerst lag.
Er staat een tafel met een vaas met allemaal verschillende kleuren bloemen erin.

Ik zie ook een paar kleine cadeautjes, een doos chocolaatjes met een strik erom heen, een paar beterschap kaarten, en alles wat je zou verwachten te zien als je een ziekenhuiskamer binnen loopt.

Oh shit, ik heb niks voor hem meegebracht.

'Het spijt me, ik heb niks meegenomen sorry. Ik was het echt helemaal vergeten. Ik kan nu ook wat voor je kopen ik vind het niet erg om iets te halen. Ik voel me best schuldig zal ik-'

'Harry.' Lacht Louis.

Shit, straks ga ik het gedrag van Liam overnemen. Ik hoop het niet.

'Nee maar echt. Ik kan nu echt iets voor je kopen als je-'

'Nee, nee.' Onderbreekt Louis me.
'Ik wil niet dat je je verplicht voelt om iets te kopen. Ik ben echt al heel blij met het feit dat je me bent komen bezoeken.'

Ik hoor hoe het meisje zachtjes lacht.
'Ik denk dat we kennis moeten maken, je lijkt me een leuk persoon.' Zegt ze lief.

'Oh ja, tuurlijk. Jullie moeten nog kennis maken. Harry kom erbij.'
Louis klopt met zijn hand op een leeg plekje op het bed.

Ik loop ernaar toe en ga naast hem zitten. 'Dus ik neem aan dat je Harry heet?' Vraagt zijn vriendin.

'Ja klopt. Harry Styles.' Ik glimlach ongemakkelijk.

'Ik ben Eleanor. Eleanor Calder.' Ze steekt haar hand uit.

Ik neem hem aan en schud hem kort.
Op dat moment hoor ik iets trillen.
Eleanor pakt haar telefoon uit haar broekzak en kijkt ernstig naar het scherm.

'Sorry, deze moet ik echt nemen. Ben zo terug.' Zegt ze haastig als ze opstaat en de kamer uitloopt.

'Hm, oké vaag..' Mompelt hij.

Ik zeg niks. Eigenlijk boeit het me ook niet dat ze weg is.

Ik ben nu tenminste alleen met Louis.