Falling hard; L.S

15. ✔️

Als ik even later thuis kom ontwijk ik mijn moeder en loop meteen door naar mijn kamer. Ik hoop dat ze de deur niet heeft gehoord.

'Harry!' Ik zucht diep en loop naar beneden. Natuurlijk moet alles me tegenzitten.

'Ja?' Vraag ik onschuldig. 

Ze kijkt me doordringend aan alsof ze in mijn ogen de waarheid kan lezen. 'Waar was je?'

Ik wist dat deze vraag zou komen. 'Ziekenhuis.' Zeg ik kortaf.

'Harry, ik snap dat deze hele situatie lastig voor je is maar het is niet de bedoeling dat je hem de hele dag gaat opzoeken. Ongeluk of niet, het blijft een feit dat jij degene bent die hem heeft aangereden."

'Nee mam. Je snapt het helemaal niet. Jij weet niet hoe het voelt om iemand te hebben aangereden. Het is moeilijk, oké?! Tenminste ben ik er voor hem dus je kunt me niet bij Louis uit de buurt houden want hij heeft iemand nodig en die persoon ben ik. En als je het niet erg vind ga ik.' Ik draai me om en wil weglopen tot ze me laat stoppen.

'Ga je soms weer naar Louis?' Ze legt haar hand op mijn schouder.

'Nee mam! Nee, ik ga niet weer naar Louis. Zeur niet zo, ik ga naar Liam wat dingen te regelen.' Zeg ik geïrriteerd als ik haar hand van me afhaal.

'Nu pas? Dat kon je allang doen Harry.
Waarom ben je niet eerst naar Liam gegaan? Hij-'

'Tuurlijk! Het is ook nooit goed!'
Ik loop boos weg en bots bijna tegen Gemma die net binnen loopt.

'Waar ga je heen?' Roept ze nog als ik de deur uit ben gelopen.

Ik ben zo ongelooflijk gefrustreerd en ik moet gewoon met iemand praten die me begrijpt en echt naar me wilt luisteren.

Iemand zoals Louis.

Als ik later aanbel bij Liam opent hij meteen de deur en trekt me mee zijn kamer in.

'Is het niet onbeleefd als ik je ouders en zussen niet eerst groet?' Vraag ik als hij op zijn bed gaat zitten.

'Nee dat is nu niet belangrijk. We moeten hard werken.' Zegt hij gestrest.

'Waarom doe je zo gestrest? We hebben dit binnen no time af.'

'Ik doe helemaal niet gestrest! En hoe weet jij dat nou? Misschien krijgen we dit niet eens af! Of krijg ik een black out, of zeg ik rare dingen of erger nog, val ik flauw!' Roept Liam.

'Niet gestrest? Nee je hebt gelijk.
Ik zie dat je helemaal kalm bent.' Zeg ik sarcastisch.

Hij loopt naar me toe en pakt mijn schouders vast waarna hij me wild door elkaar schud.

'We moeten nu beginnen! Genoeg gepraat!' Mijn krullen vliegen alle kanten op en ik duw hem voorzichtig van me af.

'Ik ga echt niet met je werken als je in zo'n stemming bent om elk moment een paniek aanval te krijgen.'

Snel gaat hij op zijn bed zitten en sluit zijn ogen.

'Oké, oké. Ik ben rustig.' Hij opent zijn ogen en staat op waarna hij naar me toe loopt maar ik ga snel een paar stappen achteruit.

'Nee, Liam.' Zeg ik streng.

Hij stopt en ik pak zijn hand vast om hem te lijden naar het bed. 'Goed zo. Ik ben trots op je.' Zeg ik als hij zit.

'Laten we nu beginnen, alles komt goed oké?' Stel ik hem gerust. Hij knikt en kijkt even kort naar onze handen die nog steeds verbonden zijn.

Ik volg zijn blik en trek snel mijn hand terug. Het is niet dat het raar is want ik hou vaker zijn hand vast in situaties waar hij in paniek raakt maar nu voelt het als een soort van.. Iets verkeerds.

Misschien heeft het te maken met Louis. Misschien omdat hij mijn gedachtes binnendrong het moment dat ik Liams hand in de mijne voelde.