Falling hard; L.S

7. ✔️

'Louis, doe normaal!' Het lijkt alsof zijn moeder elk moment kan uitbarsten in woede en/of tranen maar hij trekt zich er niks van aan.

'Ik ben niet normaal! Ik ben geen mens meer! Ik heb straks geen benen meer dus laat me gewoon met rust!' Roept hij boos.

Zijn moeder gaat de kamer uit, waarschijnlijk omdat het haar allemaal te veel word waardoor ik alleen achterblijf met Louis.

'Tuurlijk! Loop maar weg wanneer je geconfronteerd word met de waarheid!' Roept hij erachter na.

'Louis.. Ga je niet een beetje te ver..?
Je moeder heeft het ook moeilijk.'
Ik probeer zo moedig mogelijk over te komen want ik ben zowat aan het trillen van de zenuwen.

Hij is eerst even stil maar kijkt me dan verlegen aan.

'H-Harry is het toch? Kan ik je wat vragen..?' Vraagt hij zacht, mijn opmerking negerend.

Ik knik misschien net wat te snel en te enthousiast. Dit is de eerste keer dat hij mijn naam uitspreekt en het klikt echt vreemd maar ik vind dit een bijzonder moment.

'Ja, tuurlijk.' Zeg ik helemaal opgewekt. Het is niet dat ik vrolijk ben maar ik ben gewoon verrast.

'Zullen ze nog van me houden, denk je?' Vraagt hij als hij de andere kant op kijkt.

'Wie?' Vraag ik verbaasd terwijl ik dichterbij loop omdat ik al de hele tijd bij de deur sta.

'Je weet wel.. Mijn ouders, zusjes, mijn familie, vrienden en mijn vriendin?'

Ik ben even sprakeloos maar ik weet niet waarom. Misschien omdat deze vraag me overvalt, het is zo onverwachts.

Ik zie dat hij zich groot probeert te houden maar zijn betraande ogen verraadde hem.

Ik ga naast zijn bed staan en schuif de kruk die ergens ernaast staat dichterbij.

Ik ga erop zitten en kijk hem heel serieus aan. 'Natuurlijk. Ze houden van je om wie je bent en dat zal echt niet veranderen omdat je.. Omdat je..'

Ik haal diep adem. 'Omdat je niet meer in staat zal zijn om je benen te gebruiken.' Zeg ik dan maar. Ik hoop dat ik het goed heb gezegd.

'Maar.. Maar zou jij het niet raar vinden als je me al jaren lang kent en ik opeens in een rolstoel moet leven? Dat zal dan toch ook moeilijk zijn voor jou?'

'Nee, Louis hou op. Ze zullen altijd van je houden. Met of zonder benen.
Je bent en blijft de Louis die ze kennen.' Ik ben best trots dat ik het zo heb kunnen zeggen.

Hij opent zijn mond maar sluit hem weer. 'Wie had je trouwens gebeld?' Vraagt hij opeens.

Mijn ogen worden groot. 'Uhm.. Mijn- Niemand..'

'Sorry, zeker een persoonlijke vraag?'
Ik schud mijn hoofd. 'Nee, het is gewoon raar om het erover te hebben.. Met jou..' Mompel ik.

'Oké..' Zegt hij bijna op een fluistertoon.

Ik kuch even en ben opgelucht als er een andere dokter nu de kamer in komt lopen.

Of opgelucht? Eigenlijk ben ik best bang. Deze dag is al erg genoeg, nog meer slecht nieuws hoeft er echt niet bij.