Bir kalemin İsyanı

İSYAN

Beynimden vurulmuşa döndüm

Kelimeler tükendi sanki

Şiirler yazamıyor artık

İçimde fırtınalar kopuyor

Dinmek bilmeyen bir yağmur yağıyor

Her damlası acı keder yüklüyor

Bu halsiz bedenime

Kadere sitemler başlıyor yüreğimde

Baş kaldırıyor duygularım

Beni çıkmaz bir yola sürüklüyor

Bu amansız isyanlar

Hayata kafa tutmak isterken

İsyanlarda dolanırken

Unuttum bütün bildiğim doğruları

Vede sildim beynimden fışkıran kini

Sevgiyi ancak sokak köşelerinde

Yırtık gazete sayfalarını okurken

Bir babanın evladına olan

Özlemiyle tanımaya başladım

Köşe bucak herkesten kaçarken

Hayata tutunmadın hiçbir köşesinden

Bir gün geldi sevdalandım

Gül yüzlü birine

Kendime çeki düzen verdim de

Bir ara karşısına çıktım

Çıktımda ben sokaklarda yaşıyorum diyemedim

Gün geçtikçe daha çok sevdim

Severken seviliyordum galiba

Beni bütün dertlerimden

İsyanlardan çıkarmaya başlamıştı bilmeden

Bundan sonra hep böyle geçecek sanmıştım

Taki beni can evimden vurana dek

Gördüklerimin hepsi sanki bir rüyaydı

Karşımdaydı ama bir başkası tutuyordu ellerini

Bir başkası bakıyordu o masum gözlerine

Ben değildim yanında olan

Ellerini tutup gözüne bakan

Hayata yenik başlasam da yaşamaya sarılmıştım

Onun için çıkmaz sokakaklarla dolu bu bedeni

Aydınlığa çıkarmıştım

Onun sayesinde çıkmazlardan kurtulan ben

Şimdide onun yüzüden isyankâr olmuşum