Say Love.

3- Dylan Rhodes.

Hij begon richting het restaurant te lopen toen ik me iets herinnerde.
"Hé, we gingen koffie halen." Zei ik verlegen terwijl ik mijn haar in een staart doe en mijn rayban aviator op zet en staand mijn mat zwarte nike airmax staand probeer te vervangen voor mijn zwarte Dr. Martens.
Ik verloor mijn evenwicht en de jongen snelde naar me toe, pakte mijn hand en trok me naar zich toe waardoor ik met een ruk tegen zijn borst op knalde en om ervoor te zorgen dat ik niet weer viel sloeg hij zijn arm om mijn middel. Heel even dacht ik passie te zien in zijn blik maar het was te snel verdwenen om het zeker te weten. Toen hij zeker wist dat ik met beide benen op de grond stond, liet hij me los en hielp hij me om mijn andere schoen aan te trekken.
"Over die koffie, Daar houd ik je nog wel een keer aan. Mijn vrienden zitten geloof ik op me te wachten." Zei de jongen terwijl die op zijn hurken mijn veters zat te strikken in de blakerende zon.
"Waar gaan jullie heen?" Vroeg ik aan de jongen die weer op stond en me mijn tas gaf die daarvoor op de grond stond.
"We gaan naar huis." Zei de jongen opgelucht. Het klonk alsof hij zijn thuis had gemist... zijn ouders, eventueel huisdier en/ of vriendin.
"En jij?" Vroeg hij geïnteresseerd.
"Mijn broer en ik zijn aan het verhuizen naar Santa Clarita."Zeg ik een beetje sipjes.
"Het klinkt alsof je helemaal niet wilt verhuizen." Merkt de jongen op.
"Wil ik ook niet." Zeg ik.
"Denk aan de pluspunten. Het is een nieuw begin aan de kust en Santa Clarita is echt geweldig." Zegt de jongen in een poging me op te beuren.
"Ik ken er niemand, mijn vrienden zitten in New Orleans en ik moet aan het eind van de zomer in het eerste semester naar PAC. Dat laatste is eigenlijk het enige lichtpuntje van dit hele gedoe." Zeg ik een beetje verdrietig.
"Maar dan heb je toch nog genoeg tijd om mensen te leren kennen? En je doet er met de auto naar Venice beach maar 50 minuten over en naar Malibu beach een uurtje, dat is veel dichter bij dan van New York naar het dichtstbijzijnde strand en we weten allebei dat dat niet dichtbij is. De zomer is net begonnen en aangezien ik ook in Santa Clarita woon zit een gedeelte van jouw zomer nu volgeboekt. Als je me belt tenminste." Zegt hij compleet overtuigd van zijn eigen enthousiasme.
Ik schiet in de lach.
"Dat staat dan vast. Dan krijg je die beloofde koffie van me. Jij kan me vast wel de beste koffie zaak aanwijzen." Zeg ik verlegen.
"Nou ik ga er maar eens vandoor uhmm..." Zegt hij terwijl er een auto vol met jongens aan komt rijden en vlak bij ons stopt.
"Janell" Zeg ik met een verlegen lachje.
"Dat is een prachtige naam." Zegt hij weer met diezelfde prachtige halve glimlach.
"En jij.... Of heet je knap, mysterieus met een mooie glimlach?" Ik kon wel door de grond zakken omdat ik dat zojuist hardop had gezegd. Waarom kan ik nou nooit stoppen met praten op t moment dat het nog flirterig is en niet geobsedeerd!?
Hij lacht hardop. Zelfs dat klinkt goed.
"Ik vind het leuk dat je zo over me denkt." Zegt hij een beetje verlegen.
Waarom zou ik niet zo over hem denken... HIJ IS DROP DEAD GORGEOUS?!
"Ik heet Dylan Rhodes. Bel me en dan drinken we die koffie die je me steeds blijft beloven" Zegt hij