Say Love.

16 - Drugged.

Jannell P.O.V

"Hey babe." Zegt een zware mannen stem.
Ik draai me om en kijk naar de grote brede man met gemillimeterd haar, hij ziet eruit alsof hij aan de steroïden zit.
"Hallo meneer spierbundel." Zeg ik sarcastisch, totaal niet met het idee in mijn hoofd om maar een fractie flirterig over te komen.... Ja, dat heeft dus niet gewerkt.
"Je bent mooi." Zegt hij terwijl hij de rug van zijn hand over mijn wang strijkt.
Ieeel hij raakt me aan, ik begin hem best eng te vinden.
"Kan ik je misschien nog een drankje aanbieden, Ik zag dat je fan bent van de dubbele whisky?" Vraagt hij terwijl hij de ober roept en twee dubbele whisky's bestelt, zonder mijn antwoord af te wachten.
Best opdringerig.
Blake komt naar me toe gehuppeld.
"Janey, Nate en ik zijn even in de tuin. Je weet Dylan vast wel te vinden als er wat is toch?" vraagt Blake en ook zij wacht niet mijn antwoord af voor ze zich omdraait en weg loopt met Nate.
'Shit, alone again met creepy spierbundel..." Denk ik teleurgesteld en een klein beetje angstig.
Hij schuift me de whisky toe en ik sla hem in een keer achterover, hij smaakt een beetje raar maar t zal wel goed zitten.
"Ben je je tong verloren?" Vraagt hij hees.
"Nee hoor, ik ben alleen niet zo'n prater." Zeg ik snel hopend dat hij begrijpt dat ik niet met hem wil praten en dat ik daardoor zo kort af reageer en van hem af probeer te komen, maar hij blijft pushen.
"Ik wil ook graag een water alsjeblieft." Zeg ik tegen de ober.
Ik voel me misselijk en begin lichtjes te zweten.
"Ben je eigenlijk wel meerderjarig?" Vraagt de creep.
De ober geeft me een groot glas water met ijsklontjes en ik neem er snel een paar kleine slokjes van.
"Ja."Zeg ik bot.
"Daar maak je mij en mijn "grote" vriend erg blij mee." Zegt hij terwijl hij mijn hand op zijn kruis legt waar zijn grappig genoeg erg kleine erectie tegen mijn hand aan drukt.
Ik trek van schrik mijn hand weg en gooi de rest van de inhoud van mijn glas ijswater in zijn gezicht en sta op om weg te lopen wanneer de creep een keiharde vuistslag krijgt en met een harde bonk terecht komt.
Alles om me heen word wazig en de muziek staat hard maar ik hoor het niet. Ik voel me beroerd. Dit kan nooit alleen de alcohol zijn.
Ik zie Dylan, hij heeft bloed op zijn vuist. Hij gaf de man de klap. Hij rent naar me toe en alles om me heen begint te draaien.
Hij roept mijn naam maar hij klinkt zo ver weg. Bijna niemand ziet het incident en ik zie bijna niemand meer.
Grote zwarte vlekken belemmeren mijn zicht en tussen die vlekken door zie ik de vloer dichterbij komen. Maar ik raak hem niet omdat ik word opgevangen door twee sterke armen.
Ik kijk op en zie Dylans gezicht die er geschrokken en bezorgd uit ziet.
Ik wil praten maar ik ben zo erg van mijn stuk gebracht, de zwarte vlekken worden steeds groter.
"Ik.... B ben .... B b bang" Weet ik eindelijk met grote moeite uit te brengen terwijl ik Dylan angstig aan kijk.
"Janell, ik laat je niet alleen, ik blijf bij je. Dat beloof ik!"Zegt hij ernstig terwijl hij me optilt. Ik stop met vechten tegen de duisternis, Dylan blijft bij me. Dat heeft hij beloofd. Ineens voelt alles een stuk veiliger en ben ik niet meer bang. Ik ben alleen nog maar uitgeput. Langzaam worden alle vlekken groter en ik geef me over aan de duisternis. Al snel daarna ben ik niet meer bij bewustzijn.

Tum tum duuuuuuuuummm ....