Say Love.

21 - Her brother.

-Dylans P.O.V

"Haar ouders zijn dood Dylan." Zegt Hanna emotioneel.
"Holy fuck...." Mompel ik terwijl ik mijn handen door mijn haar haal. Hanna loopt de kamer uit en komt nog geen minuut later terug maar het leek wel een eeuwigheid te duren.
Hanna haalt het washandje over Janelles gezicht en alle uitgelopen makeup is weg. Mark komt ook binnen lopen.
"Hanna, je bed ligt klaar." Zegt hij moe terwijl hij bezorgd naar Janell kijkt.
"Waar slaap jij?" Vraagt ze aan hem.
"Op de bank in de tv kamer." Zegt hij terwijl hij een geeuw onderdrukt.
"Je mag ook gewoon bij mij hoor Mark, anders ga ik wel op de bank." Zegt ze blozend.
"Vind je dat niet erg dan?" Vraagt Mark met een verlegen glimlach.
Ik merk nu al dat Mark Hanna leuk vind.
"Als ik het erg vond zou ik het niet vragen." Gichelt ze.
Ennnn zij hem blijkbaar ook.
Hanna legt het washandje dat ze nogsteeds vast heeft op het nachtkastje naast Janell en loopt richting de deur om haar 'eigen bed' op te zoeken.
"Slaaplekker, let alsjeblieft goed op haar. Als er wat is weet je Blake en mij vast wel te vinden." Zegt ze nog steeds bezorgd.
"Dankje, jij ook en zal ik doen." Zeg ik net zo bezorgd terug.
"Oh en hier heb je haar telefoon, het lijkt me verstandig als je haar broer even belt, alles uitlegt en zegt dat je goed op haar let. Als je Riley in de pocket hebt dan heb je haar er sowizo bij." Zegt ze tot slot voor ze de telefoon van Janell op het dressoir legt en de kamer uit loopt.
"Alles is opgeruimd beneden en iedereen heeft een bed gevonden, behalve dat van je ouders en je zusje dan." Zegt Mark tegen me.
"Bedankt man, voor alles." Zeg ik tegen hem voor ik hem omhels.
"Mary komt zo nog naar boven voor haar zus haar komt halen." Zegt Mark waarschuwend tegen me voor hij de slaapkamer uit loopt.
"Slaaplekker Mark." Zeg ik snel.
"Slaaplekker Dyl." Zegt Mark tegen me voor hij de deur dicht doet.
Weer ga ik op het hoekje van mijn kingsize bed zitte, opnieuw met mijn handen door mijn haar bedenkend wat ik in hemelsnaam tegen haar broer moet zeggen.
"Naja lets hope for the best." Mompel ik terwijl ik naar het dressoir loop en haar telefoon pak zodat ik haar broer kan bellen. Haar broer heet Riley en er stast er maar een in haar telefoon. Ik druk op het groene telefoontje achter zijn naam en breng de telefoon naar mijn oor.
Hij gaat een keer over en daarna word er opgenomen.
"Janey, moet ik je komen halen?" Vraagt hij bezorgd.
"Hey Meneer, met Dylan Rhodes." Zeg ik snel.
"Waar is Janell?" Vraagt hij nog bezorgder dan eerst.
"Ze ligt te slapen maar er is wat fout gegaan op het feest waarvan ik u op de hoogte wilde brengen." Zeg ik zo beleeft mogelijk maar eigenlijk ben ik bloed nerveus.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij nog steeds bezorgd.
"Janell is gedrogeerd maar u hoeft u geen zorgen te maken. Ik heb haar laten overgeven en alles is er uit. Ze ligt nu te slapen en Hanna en Blake zijn hier ook blijven slapen. Zodra ze wakker word geef ik haar twee asprines en dan zeg ik haar dat zs u moet bellen." Zeg ik snel hopend dat hij niet al te boos word.
Hij zucht.
"Dankjewel man, zeg maar je. Ik ben nog niet zo oud. Ik laat het aan jou over om ze morgen naar huis te brengen en als ik maar een verkeerd woord over je hoor dan kom ik je even opzoeken vriend." Zegt hij. En in plaats van boos klonk hij alleen maar een beetje opgelucht.
"Komt helemaal goed meneer, ik zie je morgen. Fijne nacht verder. Je zusje is in goeie handen bij mij. Dat beloof ik." Zeg ik hem geruststellend.
"Zoals ik al zei, zo niet dan weet ik je te vinden. Jij ook fijne avond en tot morgen." Zegt haar broer tegen mij voor hij de verbinding verbreekt. Ik leg Janelle haar telefoon weer op het dressoir en begin me uit te kleden. Uit mijn kast pak ik een joggingbroek en een wit hemd, trek de kleding aan en wil naast Janell in bed stappen als mijn slaapkamer deur ineens open gaat en Mary in de deuropening staat met vuurspuwende ogen.
Nu komt het hoor...