Say Love.

11 - The Beach.

-Janell P.O.V.

Zodra we thuis kwamen ben ik meteen gaan slapen en ging de volgende ochtend pas op verkenning. Nadat ik het prachtige huis (met mijn eigen vleugel) heb gezien loop ik naar de keuken om te kijken of ik siñora Marisol kan helpen met de was.
"Hola siñora Marisol, kan ik je helpen?" Vraag ik beleefd aan onze schoonmaakster.
"Dios no, princessa ga lekker wat leuks doen!" Zegt ze met een lieve lach en geeft me een kus op mijn wang.
Ik draai me om en loop dan maar naar de keuken om te kijken of ik Alberto kan helpen in de keuken.
"Hola siñor Alberto, kan ik je helpen?"
"Ah nee lieverd, ik moet nu boodschappen doen. Is er nog iets wat je wilt hebben?" Vraagt onze vaste kok mij beleefd.
"Nee hoor ik heb alles." Zeg ik met een lach.
"Mooizo dan ga ik nog even aan siñor Riley vragen wat hij zou willen eten vanavond." Zegt hij nogsteeds uiterst beleefd.
"Siñor Alberto, ik eet niet thuis vanavond." Zeg ik tegen hem voor ik een kus op zn wang druk.
Later op de dag heb ik met mijn nicht Blake afgesproken maar ik ga nu eerst het strand verkennen dus stap ik in mijn gloednieuwe auto en rijd naar venice beach!
De zon schijnt vandaag het is een prachtige dag vandaag. 32°c.
Ik parkeer mijn auto bij het strand en sluit hem af voor ik mijn schoenen uit trek en begin te lopen in het heerlijke warme zand. Het waait lichtjes maar toch zijn er hoge golven en ik zie een paar mensen surven.
Heel even lijkt het of ik Dylan zie maar zoals voor de 8e keer vandaag zal ik me dat vast verbeelden. De jongen ziet mij en valt van z'n plank.
"Janell, je ziet spoken." Mompel ik tegen mezelf en ik loop naar de strandtent en koop een flesje water.
Het is toch zo slecht nog niet hier.
Mijn telefoon begint te trillen in mn zak en ik kijk wie me belt.
*BLAKE*
Ik neem op.
"Hey Blake." Zeg ik enthousiast.
"Jane!" Zegt ze net zo enthousiast terug.
"Waar spreken we zo af?" Vraag ik haar.
"Starbucks in het centrum!" Zegt ze.
"Okaay, hoelaat precies?" Vraag ik vervolgens
"Red je het om daar over 3 kwartier te zijn?" Vraagt ze.
"Ja tuurlijk, tot straks!" Zeg ik enthousiast.
"Tot straks!" Zegt Blake ook enthousiast en hangt op.
Ik loop terug naar de auto en kijk om me heen of ik die jongen weer zie maar hij is nergens te bekennen.
Diep van binnen ben ik teleurgesteld omdat hij het niet was.
Ik haal mijn auto van het slot stap in en begin te rijden naar het centrum waar ik zometeen na al die jaren mijn nicht weer zie.