Destiny By The Moon

Amanda

Na dat ik hem boos maakte kreeg ik een zilver mes en wolfsbane in me. Echt mijn favoriete dingen. Not. Hij liet me achter. Ik dacht aan Nathan. Zijn emoties schakelde om en om. Boos, gefrustreerd, opgelucht, hoop, boos, wanhopig, bang. Ja zelf bang, ik schok me dood toen hij zich vijf minuten geleden ineens bang begon te voelen. En toen kreeg ik een naar gevoel. Ik wilde schreeuwen en huilen, maar het kon niet. Mentaal schreeuwde ik het uit. Ik wilde transformeren maar dat is praktisch onmogelijk in deze cel. De tranen gleden over mijn wangen, zonder te weten wat er aan de hand was. Toen schakelde zijn emotie weer om. Bezorgd? Maar waarom. Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen. De kans dat ze me vinden is klein. En de kans dat ik vrij kom is nog kleiner. Ik zal trouwen met Luke of hoe hij ook mag heten. En ik zal ongetwijfeld een kind met hem krijgen. Ik had buikpijn. Niet van het mes, dat was in mijn schouder. Ook al voelde het alsos het in mijn buik was. Raar.

3 maanden later

Nu lig ik in mijn bed, denkend aan de goeie momenten. Voordat ik veranderde in een wolf. Voordat ik gevangen werd door een psychopaat. En Nathan. Mijn mate. De zoveelste traan vindt zijn weg omlaag. Ik mis hem. Ik voel me leeg. Plots vliegt de deur weer open. Derek. "Zo ben je eindelijk bereid om met mijn zoon te trouwen en te maten?" Zijn stem klinkt bot en schoor. "Ja, op een voorwaarde" hij ,ijkt verbaast door mijn reactie. Maar vroeg of laat gebeurt het toch. " wat is je voorwaarde?" Hij is nieuwsgierig, wat logisch is. " ik wil een FaceTime bericht sturen naar Nathan en mijn oude pack. Gewoon een video, ik verwittig niet waar ik ben. Ik weet niet eens waar ik ben, en ik zal zeggen dat hij me moet laten gaan. Op die manier laat hij me gaan en heb jij geen last meer van hem" hij kijkt me bedenkelijk aan. "Is goed, maar dan mag je niks zeggen over de dingen die hier gebeuren en info geven" ik knik. "Mag ik me misschien opfrissen anders weet hij dat ik er slecht aan toe ben. Nu knikt hij weer. Het is net alsof we vrienden zijn die alles bij elkaar goed keuren, allee. Weten wij allebei dat we elkaar niet mogen. Ik struikel naar de bad kamer. Als ik er ben voel ik wat draaien in mijn buik. Ik ren naar de wc en kots. Shit zou het?! Ik sta op en kijk naar mijn buik. Hij is opgezet. Kut. Niemand mag dit weten. Als Derek er achter komt snijdt hij het er persoonlijk uit. En als Nathan het te weten krijgt dan dan... Dan komt hij me sowieso halen ook al doe ik als of ik hem echt wil laten gaan. Dan krijg ik een idee. Stel dat hij me toch niet wil laten gaan na dit bericht. Ik moet eerst zien te achter halen waar ik ben. Ik kijk om me heen. Nergens een spoor van een taal. Dan bedenk ik me dat er medicijnen en alles staan met een Spaans label. Mexico. Het duurde drie dagen en ze praten er vol op Spaans. Ik moet dus zorgvuldig mijn woorden kiezen.eerst iets met de m da. De e en dan de x maar zo dat Derek het niet door heeft. De douche die ik had aangezet is inmiddels warm. Ik stap ee in en spoel alles van me af. Het bloed druipt langs mijn benen het putje in. Echt goor. Ik zet de douche na een half uur uit. Ik kijk in de kast waar nieuwe kleding in zit. Ik zoek een leuk setje uit en kleed me dan aan. Als mijn haar gekrukt is, mijn make-up zit en ik mijn kleding goed aan heb draai de badkamer deur van het slot en loop ik naar buiten. Ik heb kunnen nadenken over hoe ik het zou brengen. Via morse code. De x is te opvallend. Dus moet het wel zo. Ik kan knipperen, zo leerde mijn vader het me altijd. Als mijn vader en moeder het niet meer weten weet mijn broertje het wel. Hij was nog beter in morse code dan ik. Ik zie Derek al staan met een laptop. Ik ga zitten op de stoel. De video opname start.

"Hee, het spijt me, dat is het eerste dat ik wil zeggen. Het spijt me dat ik geen Luna voor jullie ben. Het spijt me dat ik jullie achter gelaten heb. Het spijt me dat ik" ik knipper de morse code met m'n ogen. "Het spijt me dat ik voor jullie zit te huilen". Ik laat de tranen over mijn wangen stromen. Het gaat goed tot nu toe. " ik wil er voor jullie zijn, maar het mag niet. Het spijt me Nathan als ik nooit opzoek was geweest naar mijn tweede kracht was dit nooit gebeurt. Je zal veel dingen aan je hoofd hebben de laatste tijd. Misschien niet, Misschien ben je me allang vergeten. Laten we het hopen. Op die manier zou je dit niet eens aan mijn oude roedel moeten laten zien. Maar ik wil wel dat je dit aan Simson en mijn ouders laat zien. Papa en mama, ik hou van jullie, het spijt me dat ik niet zo goed gelukt ben als jullie hoopte, al die jaar trainen voor niks. Kickboksen, karate, mentale training, morsecode, judo, klimmen al die dingen. Het spijt me. Simson je zal de beste Alpha worden die de Light Moon pack ooit gehad en gekend hebben, je bent precies wat je zoekt in een Alpha. Ik wil dat je vecht voor je toekomst. En als je mate vind zeg dan tegen haar namens mij:' mijn zus zou van je houden'. Op dit moment is het leven oke. Het is te verdragen. Ik red me wel. Ik ga trouwen in de zomer. Het is gedwongen maar als nog. Nathan, ik wil dat je trouwt. Ik wil dat je met een wolf trouwt die haar man verloren is. Ik wil dat je gelukkig word. En als laatste wil ik een ding zeggen tegen jou ouders" ik slik dit is echt iets waar ik lang over na heb zitten denken. " mevrouw wood, ik heb respect voor je. Ik heb respect dat je het territorium zo groot heb weten te maken. Ik heb respect voor het hebben van een goed leven. Ik heb respect voor je. Ik mag dan misschien krachten hebben waardoor mensen me als machtig of krachtig zien. Maar dat zegt nog niks over mijn gevoel er bij of hoe ik omga met typische Luna taken. Je hebt gelijk is was en ben het niet waart de Luna zijn. Nogmaals sorry voor alle problemen en doden die ik heb veroorzaakt. Mocht ik hier sterven dat weet ik dat ik trots kan zijn op mijn roedels. Dat ik trots kan zijn op mijn familie , en op mij mate. Als ik sterf wil ik dat jullie weten dat het me spijt.Nathan, het spijt me, en het spijt me dat ik je eerste kind draag en dat ik je liet denken dat ik goed voor je was. Het spijt me Simson, dat ik geen goede zus voor je was. Het spijt me ouders, het spijt me wereld". Daarmee eindig ik. " ik wil verder maar ik kan het niet. Ik ben volkomen eerlijk geweest, naarmate het einde kreeg ik door dat het zinloos is om hun valse hoop te geven. Ik wil niet dat ze me redden. Dat zou slecht zijn voor de roedels. Ik voel een schopje. Mijn buik is best dik geworden. Ik pas al zeker geen normale kleding meer. Zelfs de meeste kleding voor zwangere vrouwen pas ik al niet meer. Derek wilde het eerst weg halen maar Luke kreeg hem zover het kind te houden. Hij/zij mocht geen Alpha worden, in ruil voor zijn/haar leven. Daar kon ik meeleven. Ik wilde toch niet dat mijn kind Alpha werd van zo iets verschrikkelijks. Mijn emotie sloeg om. Ik voelde hoe Nathan het filmpje zag. Hij werd heel boos, en toen verdrietig,boos, verdrietig, boos, verlangend, wanhopig. En als laatste geshockeerd. Geshockeerd dat hij vader zou worden. Zonder dat hij het wist. Drie seconde lange was hij intens blij, daarna nam verdrietigheid en boosheid het over.

Dit is dan weer een hoofdstukje, comment wat je er van vind. Zal Nathan de hints snappen en haar redden? Who know? Als je het verhaal leuk vind zou je dan please willen liken? En willen jullie niet vergeten te stemmen op een nieuwe kaft?

Alvast bedankt en Mvg de schrijver MichelleOranje