Destiny By The Moon

Bijna..Is niet helemaal

AMANDA

Ik wordt wakker van Evita. Ze ligt te trappen en te spartelen. Omdat Derek evita niet mag moet ze bij mijn in bed slapen. Wat soms niet bepaald lekker is. Soms plast ze in bed..... soms is moeder zijn best zwaar. Was Nathan maar hier om me te helpen. Ik zucht diep. Ik kijk op de klok en zie dat het 4 uur in de nacht is. Bedankt leven. Ik streel Evita over haar kleine hoofdje. Ze jalmeerd direct. Net als Nathan. Ik mis hem. Ik mis zijn effect op mij. Ik mis hem gewoon helemaal. Mijn wolf jammert als sinds we hier zijn. De wolfsbane die ik soms toegediend krijg maakt het minder erg. Maar het doet gewoon pijn om zo ver van hem te zijn. Ik val langzaam weer in slaap.

NATHAN
Ik loop samen met het meisje naar mijn leger basis. Als ze het leger ziet schikt ze. " ik kan daar niet heen, ik behoor niet daar" zegt ze angstig. Ik begrijp haar en loop terug om ons te vestigen ergens in de buurt. Als mijn tent staat kruipen we er in. " wat kom je hier eigenlijk doen?" vraagt ze lief. Ze lijkt op Amanda. " ik ga jou oude roedel laten vallen" ik weet niet waarom ik dat zei. Eigenlijk kom ik voor mijn mate. Maar op een of andere manier kon ik dat niet zeggen. Ze gaat naast me liggen. "Ik ga slapen, kijk maar wat je doet" ik draai me om en ga slapen. In mijn droom zie ik Charlotte, tenminste ze zei dat ze zo heet. Ze is knap. Ze doet me denken aan Amanda. Een licht gevoel begint Amanda te haten. Ze had gelijk, ze is niet goed genoeg voor mij en mijn roedel. Charlotte wel, bedenk ik me. Als ik die ochtend wakker wordt lig ik lepeltje lepeltje met Charlotte. Mijn wolf schreeuwt het uit. Hij is boos. Waarom Charlotte is beter. Mijn wolf beseft dat niet. Ik geef Charlotte een kus op haar wang. Ze schik wakker. Ze kust me vol op mijn lippen. Ik weet eigenlijk niet wat ik hier nog doe. Amanda is een bitch die heb ik niet meer nodig. We stappen de tent uit. Al snel zie ik Simson. Charlotte is naar de wc. " we hebben hun huis gespot. We kunnen er eerder heen" zegt hij blij. " ik trek mijn troepen terug" hij begint te lachen. Hij denkt dat ik een grapje maak, arme jongen. Dan ziet hij dat ik het meen. " serieus!?! Het iel godverdomme je mat. Je kind! Dit kan je niet maken!" Ik hou mijn hoofd scheef. "Ik bepaal zelf wat ik doe, ik heb een nieuwe mate. Amanda heeft me verraden" het komt er kill uit mijn wolf scheld me uit voor dingen die ik liever niet hardop zeg. Wat is er mis met mijn wolf. Simson kijkt me nog verbaasder aan dat dat ik ooit voor me heb gehad. "Welke slet durft mijn zus haar plek in te nemen?" De woede straalt van hem af. " jij hebt het recht niet zo over haar te praten, je bent nog geen jaar een Alpha. Jij weet nog niet wat goed is voor je roedel" schreeuwde ik op mijn beurt naar de hufter van een Amanda's broerje. Wat dacht hij wel niet. Ik duwde Simson op zij en liep naar mijn legerbasis. "Iedereen die veilig naar huis wil kan met mij mee!" Schreeuw ik over mijn leger heen. Niemand staat op. "Leuke grap Alpha maar we willen onze Luna terug" schreeuwde mijn beta. "Ik maak geen grap, ik wil naar huis met mijn nieuwe mate en jullie nieuwe Luna" schreeuw ik terug. Ze kijken me geschokken aan. "Julkie mogen ook hier blijven maar dan behoren jullie niet meet tot mijn roedel" maak ik het af. Dan staan de meeste op. Mijn beta blijft zitten. "Ik ben liever een rogue dan een beta van een zielige roedel" ik loop naar hem toe. "Als jij denkt dat Charlotte minder goed is dan Amanda dan heb je het mis. Charlotte is een stuk beter" grom ik naar mijn beta. Hij kijkt verbaast. "Wat is er mis met je?" Ik wil veranderen maar het lukt niet. Mijn beta ziet het. "Zelfs je wolf is het met me eens... wat heeft die charlotte gedaan? Je wolf is het nooit eens met mij?" Simson komt aan lopen. "Dan wil ik ook wel weten" ik grom naar beide. Maar het is een misvormde grom. Het is een mensen grom. De wolf in mij laat niks van zich horen. "Je verliest je zelf!" Schreeuwt simson dan. Ik duw hem weg maar het doet hem niks. Mijn wolf houd me tegen. Ik loop weg. Al snel kom ik Charlotte tegen."kom we gaan" zeg ik tegen haar. We lopen weg. Na uren lopen jeukt mijn arm. Ik kijk en zie dat ik een armband om heb die ik nog nooit van me leven gezien hem. Mijn wolf schreeuwt om het af te doen. Maar mijn wolf heeft het de laatste tijd fout. Dus ik doe het niet. Charlotte kijkt me aan met een pijnlijk gezicht. "Wie was dat waarmee je praten?" Zegt ze met een lieve stem. Ze is zoveel beter dan Amanda. "Simson" ze stopt even met ademhalen. Ze gaat verder. "Ik mag hem niet" het is niet gemeent. Als we verder in het bos zijn voel ik een hand op mijn schouder. Simson. Hij haalt zijn hand van mijn schouder zodra hij Charlotte ziet. "Mine" gromt hij. Ik ga voor charlotte staan. "Nee!" Schreeuw ik naar hem. Charlotte wordt zenuwachtig achter me. Ze weet duidelijk niet wat ze moet doen. Dan trekt ze het bandje van mijn pols. Mijn wolf draait zich om en gromt naar haar. "Jij! Ik hou van Amanda!" Simson grijpt Charlotte voor me vandaan. Ik trek haar bij hem weg en duw haar tegen een boom waardoor Simson razend wordt. "GAST ZE GAF ME EEN BEHEKST ARMBANDJE WAARDOOR IK HAAR ZOU WILLEN IN PLAATS VAN AMANDA" hij stopt. Hij kijkt verdrietig omlaag. "Dus, waarom" vraag ik boos aan Charlotte, als dat haar naam überhaupt is. "Ik had geen andere keus" jammert ze. "Je hebt altijd een keus" zegt Simson gekwetst. "Dan ken je mijn vader nog niet" "jouw vader is Derek of niet? " ze knikt. Mijn lach word groter. "Goed nog een laatste wens voordat ik je slagaders door snij. Simson gromt. Kut. "Sluit me op, laat me slaaf zijn maar doe dit Simson niet aan." Ze heeft gelijk hij kan er aan dood gaan en dat is niet goed voor Amanda. "Best maar je moet ons eerst helpen. " je denkt te weten waar zijn schuilplaats is, toch?" Ik knik. "Je hebt het fout. Hij heeft zn schuilplaats 300 km ten zuiden van hier. "Ik schrik dat redden we nooit. Het is al 8 uur s' avonds! We halen het leger en rennen zo snel als we kunnen naar Amanda. We komen je halen.