Destiny By The Moon

Verdwaald

AMANDA
Ik loop verder en verder. Nog steeds niks anders dan bomen. Ughhh somtimes. Ik ben te moe om verder te lopen. Ik plof neer. Ik voor dat ik in een diepe slaap val . Vraag ik me af hoe ga ik hier ooit weg komen? En wanneer?

NATHAN

Na onze oorlog nemen we onze gevangen mee. Voor Amanda was verdenen door Derek had ze tegen me gezegd dat Luke niet dood mocht. Dus namen we ook hem mee. We rende op een langzamer tempo terug naar onze pack. Ik zet Evita neer en geef haar een kus op haar voor hoofd. Natalie komt naar buiten rennen. Haar ogen blijven haken op Evita. Ze rent naar Evita en trekt haar in een knuffel. "Ik ben tante Natalie de zus van je papa" zegt ze. Plots verstijfd ze. Ze zet Evita op de grond en kijkt naar Luke. Luke begint te grommen. Natalie stormt op hem af. "Mine!" Gromt ze. Neee niet hij. "Laat Luke los." Commandeer ik. Luke slaat zijn armen om het lichaam van m'n zusje. Ik werd jaloers. Waarom kon ik godverdomme Amanda niet hebben! Mijn wolf Jake is het helemaal met me eens. We missen haar. Ik laat Evita haar kamer zien. Toen ik hoorde dat ik een dochter had heb ik een kamer roze laten ververfen. Ze waggelt gelijk naar haar roze prinsessen bed. Ik til haar er op. Het is inmiddels al 7 uur dus ik trek haar een klein wasbeer huispak aan. De begint te lachen. Ik geeft haar een knuffel en wil dan weg lopen. "Papiee" ik verstijf. In de bijna drie jaar dat ik vader ben heb ik nog maar 1 keer eerder dat gehoord. Natuurlijk kon ze het niet eerder tegen me zeggen want ik was er gewoon weg niet. "Ja?" Ik draai me om en kijk ik de velle blauwe ogen van mijn kleine meisje. "Verhaaltje" joelt ze. Ik pak een boek en ga op haar bedje zitten. Halverwege het verhaal slaapt ze al. Ik leg het boek weg en geef Evita een kus op haar voorhoofd. Waar is Amanda, ze had hier bij moeten zijn. Zodra ik uit Evita dr kamer ben ren ik naar buiten. Ik zie Luke en Natalie staan. Ik ren er heen. "Luke.Ik heb je hulp nodig" hij kijkt me verbaast aan. "Heeft je vader een andere woon plaats? " hij knikt. We lopen naar binnen. Neee. Dit kan je niet menen. "Weet je het zeker?" Vraag ik voor de zekerheid. Hij knikt. Ik zal minsten twee weken weg zijn. Ik wil Evita meenemen maar het is niet verstandig dat te doen. "Natalie?" Natalie had het hele gebeuren meegekeken. "Ja?" "Kan jij voor Evita zorgen zolang ik weg ben?" Ze knikt. Ik ren naar boven en pak mn belangrijke spullen. Ik gooi het in de auto en race zo hard als ik kan richting het vliegveld.

" waarmee kan ik u deze late avond nog mee helpen?" Vraagt een oude vrouw achter de balie aardig. "Een ticket naar Frankrijk, Parijs" ik reken af en weeg mijn bagage. Op naar Reims in Frankrijk.

AMANDA
Ik wordt wakker van druppels op mijn hoofd. Het is koud en klam. Ik probeer overreind te komen maar het is te koud. Mijn benen zijn bevroren. Ik verander in een wolf en spring van de boom af. Als ik even gerent heb zoek ik naar takken. Ik trek mijn kleding weer aan die ik uit had gedaan voor het veranderen. Na dat ik genoeg takken heb gevonden probeer ik een vuurtje te maken. Maar het lukt niet. Hebben ze me afgeblokt? Het zal toch weer eens niet waar zijn. Ik zie een klein sneetje op mijn hand. Ik laat een traan er op vallen. Maar het geneest niet. Ze hebben door dat ik weg ben. Ze moeten wel een druïde dit hebben laten doen op een afstand. fijn de kans dat ik hier ooit uit weg kom is minuscule geworden. Ik probeer het nog een keer. Maar het mislukt. In de verte zie ik een vuursteen liggen. Ik pak se vuursteen en maak het vuur. De warmte verwarmd mijn lichaam. Shit. Rook. Snel maak ik het vuur uit en ren zo hard als ik kan jn mensen gedaante weg. Snel neem ik een break om me uit te kleden aangezien ik weet dat ik niet snel genoeg zal zijn op deze manier. Zal Ik ooit weer thuis komen?

DEREK

De bitch is zomaar gevlucht. Charlotte had beter moeten opletten. Ik heb snel mijn beste druïde gebeld en hem een blokade laten doen. Hij wilde het niet maar zolang je drijgt bereik je alles. Charlotte komt mijn werk kamer in strompelen. Ik heb haar misschien net iets te hard gestraft. Hahahaha echt niet lach ik in me zelf. "Wat" snauw ik. "Er is een rook pluim gespot 300 km hier vandaan." "Kijk dat is goed nieuws." Ik spring van mijn stoel en verander zodra ik buiten ben. Ik zal die bitch gerijpen, en haar dan zelf trouwen. Als mijn zoon er te laf voor is doe ik het zelf wel weer.

CHARLOTTE

Ik ga door helse pijn. Ik had nooit Simson achter moeten laten. Iedere dag opnieuw voel ik een afschuwlijke steek. Ik wordt er niet goed van. Ik ben hem niet waart. Hij is perfect. Ik. Ik integendeel ben slecht. Ik heb een slechte vader en een slechte invloed. Ik moet mijn keuze maken. Ik moet en zal de slechte maken, dat is beter voor iedereen. Ik sta op en haal wat transport stof uit mijn kluis. Ik ben de enige die nog wat heeft. Ik transporteer en val voor Simson neus neer. Hij kijkt me geschrokken aan. Ik wil hem knuffelen en mijn act voorzetten maar hij duwt me weg. "Je mag dan wel mijn mate zijn, maar je wordt zeker niet de luna van mijn roedel" het deed zoveel pijn, als of iemand je hart uit je borstkas rukt en het dan voor je neus in stukke scheurt. Maar dit was goed. Ik knikte en rende weg. Ik rende naar de kinderkamer. Tenminste ik volgde de geur van een poepend kind. Ik open de deur en sla een meid van mijn leeftijd in haar nek. Ze valt bewusteloos neer. Ik hoor iemand de trap op lopen. Snel het kind die gilt en sparteld. De deur vliegt open. Josh, Simson en Luke mijn broer staan in de deur opening. "Sorry ik kan niet anders. Ik gooi het stof over me zelf en het kind. Ik zal dit kind zelf opvoeden. Ik zal zelf dit als mijn kind zien. En weg van iedereen. Ook van Derek dat is het beste.

Weer een hoofdstukje. Dit keer schrijf ik verder met 10 likes. Hopelijk gaat het iets sneller dan de vorige keer want ik heb al een hoop nieuwe idee. Zelfs al voor een vervolg. Dus like en comment iets.

Alvast bedankt. Mvr MichelleOranje