Verborgen Wereld (dit boek is hartstikke dood)

proloog

'Weeeh, weeh,' een hard gehuil schalt door het bos. Het geluid komt uit een klein, schattig huisje waar een vrouw net van een baby is bevallen. De vrouw is dolblij dat het kind gezond is. Ze sust het kind en stelt vast dat het een meisje is. Het meisje kijkt haar nieuwsgierig aan, alsof ze zich afvraagt wie de vrouw is die haar vasthoudt. De vrouw kijkt ontroerd terug. 'Noé,' zegt ze dan, 'Noé, zo zal je heten. Vernoemd naar deze zware, eenzame nacht waaruit uiteindelijk toch nog iets moois en goeds is voortgekomen: jij.' Noé lijkt heel zachtjes te lachen, alsof ze tevreden is met haar naam. Haar blauwe oogjes sprankelen helder, het lijkt wel of ze elk woord verstaat en begrijpt. De manier waarop ze kijkt doet haar moeder denken aan haarzelf. Alsof ze zichzelf terugziet, alleen dan in het klein.

De blijdschap van de moeder verandert al snel in angst als de deur met een luide knal openslaat, en er een in grijstinten gekleed persoon binnenloopt. In een reflex houdt ze Noé steviger vast en probeert haar met haar lichaam af te schermen. Iets, misschien haar intuïtie, vertelt haar dat ze haar dochter moet beschermen tegen de persoon die op haar afloopt. 'Wat moet je van mij?,' vraagt ze. Ze verbaast zich erover hoe zeker haar stem klinkt. De man antwoordt echter niet en stopt naast haar bed. Ze houdt Noé nog steviger vast, maar het helpt niet. Even later ligt ze huilend in de armen van de persoon. 'Wat moet je van haar? Waarom juist haar? Er zijn zoveel baby's, en dan kies je de mijne uit. Waarom? Ik heb niemand anders, haar vader is verdwenen en zij is het enige wat ik nog van hem heb! Alstublieft, laat me haar houden...,' smeekt de vrouw huilend. Weer blijft het stil, en dan loopt de persoon weg, de vrouw gebroken en alleen achterlatend.