16

51 7 10
                                    

Shit shit shit. Waarom zou iemand dat vragen? Dan schiet me iets te binnen. 'Nou gewoon. Vroeger, toen ik klein was wou ik dat heel graag kunnen. En omdat we nu in een magische wereld en zo zijn, vroeg ik me af of er misschien een kans is dat ik dat ga kunnen. Dat zou best cool zijn.' 

Mwepp, u heeft fout geantwoord. Vroeger stelde ik me altijd voor dat ik de tijd kon stilzetten door in mijn handen te klappen. Maar dat weet Yasper niet, en evenmin Sarah. Voor mijn gevoel klinkt het als een best goed en logisch klinkend verhaaltje, wat denk ik ook het geval is omdat Yasper er niet meer zo gespannen uitziet. Dat is trouwens best vaag. Waarom zou je zo reageren als iemand alleen maar wat vraagt? Als ik iets wil verbergen of als iemand een gespannen onderwerp aansnijdt doe ik juist of het me niets boeit zodat het niet lijkt dat dat voor mij een gevoelige snaar is. 

'Oh, oké. Maar nee, dat kan niet. Hetgeen dat er het dichtst bij in de buurt komt zijn de elven die kunnen zichzelf teleporteren en de sterksten onder hen kunnen soms ook nog voorwerpen oproepen, ook al is dat niet iets wat ze vaak doen omdat het zo veel kracht vergt en kost dat ze daarna dagen buiten westen zijn. En dan is er nog iets. Als iemand dat blijkt te kunnen is het zo makkelijk om het op de verkeerde manier te gebruiken. Helaas is dat op een of andere manier manier ook wat er altijd gebeurt.  Het is iedereen een raadsel hoe dat kan, maar er zijn zat verhalen bekend dat het gebeurd, zelfs als die persoon daarvoor nog geen grassprietje kwaad deed. Wil je er een horen? Er was eens een dorp waarin een hele lieve aardige jongen woonde. Hij deed nooit iemand kwaad, was altijd behulpzaam en niemand kon zich iemand voorstellen die aardiger was dan hij. Niemand wist wat zijn gave was, maar dat maakte niet uit. Tot op een dag hij het hele dorp uitmoordde, verbrandde en bij de andere van zijn gave ging leven. Einde verhaal.'  Hij blijft maar doorrazen over hoe slecht teleporteurs wel niet zijn en hij vertelt nog heel veel van dat soort gezellige verhalen totdat Sarah hem onderbreekt. 

Ik snap zijn punt: als je kan teleporteren ben je slecht. Ik betwijfel nog of dat echt waar is, maar daar gaat het nu niet over. Ik denk niet dat ik een van hun ben. Ik heb eerlijk geen idee of ik mezelf kan teleporteren, maar dat dingen oproepen heb ik nu al drie keer achter elkaar gedaan, zonder ook maar een beetje vermoeider te worden. Dus dat is het niet. Het is iets heel anders en blijkbaar officieel niet mogelijk. Goh, waar heb ik dat toch eerder gehoord? Misschien, heel toevallig, in zo'n beetje alle verhalen?!  Cliché.

'Gezellig verhaaltje voor het slapengaan hoor. Je bent later vast een geweldige ouder als het gaat om een bedtime tales.  Maar mag ik weten wat jullie gaves zijn? Nee wacht, jullie hoeven het niet te vertellen, ik wil het zelf raden. En dan zeggen jullie alleen maar goed of fout.'  Als Sarah een beetje onzeker kijkt voeg ik er gauw aan toe: 'Als je niet wilt geeft het niet hoor.',  maar ze haalt haar schouders op. 'Voor mij is het wel oké. Ik ben benieuwd of je het kan raden, zeker omdat je niet alle gaven kent. Ik spreek alleen wel voor mijzelf, dus dit betekent niet dat Yasper het wil. Reken er ma-'  Voor ze uitgesproken is wordt ze al onderbroken door Yasper. 'Ze kan het proberen toch? Let wel: je krijgt slechts een kans.'   Ehm.. okee... Wat een stemmingswisseling opeens. Vanmiddag was hij nog vrolijk en zo, maar nu doet hij opeens heel serieus en onheilspellend.  Jongens zijn raar. Maar dat is niets wat we nog niet wisten.

Ik ben echt irritant vrolijk vandaag. Als ik een van hun was zou ik allang gek geworden zijn. Waarom kan ik hier niet gewoon normaal op reageren? Zo van: oké, ik ben in een magische wereld, misschien moet ik een beetje uitfreaken omdat dit bestaat, maar dat is oke. Daarna doe ik alsof ik een held ben omdat het lot dat blijkbaar zo heeft bepaald en dan sterft iemand van wie ik hou en dan ben ik heel verdrietig en dan komt alles goed (behalve dat die persoon nog steeds dood is) en dan ga ik terug naar de mensenwereld en dan is alles weer normaal. Maar nee, ik ga irritant lopen doen en mijn reisgenoten gek lopen maken. Als ze me alleen achterlaten zou ik dat best begrijpen. Ze zouden niet de eersten zijn. En dan begint alles weer opnieuw. Weer vrienden maken die er uiteindelijk geen zin meer in hebben en weggaan. Ik probeer mezelf groot te houden, maar het is zo moeilijk, zo vermoeiend. Misschien is het wel gewoon een masker. Misschien houdt ik mezelf en anderen wel een masker voor, maar weet ik niet wat er achter dat masker zit. Misschien ben ik zelf wel niet wie ik denk dat ik ben.

Voor dat ik het vergeet: Shoutout naar @veerle31102 omdat zij in feite de enige is die op de gewone manier bij mijn boek gekomen is, het leest en ervoor stemde en het nog steeds leest! Dat betekent niet dat ik mijn andere lezers die op de 'gewone manier' hier zijn gekomen niet dankbaar ben, maar als je niet van je laat horen  weet ik ook niet dat je erbent. En Iris en Charlotte: bedankt voor het enthousiast zijn als ik zeg dat ik een een hoofdstuk bijna af heb en me dan dwingen om verder te schrijven. En de rest ook gewoon bedankt! (Dit is geen afscheid of zo, ik ben niet van plan om met dit boek te stoppen, ik had er gewoon zin in.)

Verborgen Wereld (dit boek is hartstikke dood)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu