Verborgen Wereld (dit boek is hartstikke dood)

7

Een paar uur later weet ik in ieder geval iets over de Robina's. Ze kunnen dus met dieren praten, en ze staan bekend om hun haar. Dat is heel mooi, glanst helemaal en zit altijd goed. Ze leven overal: water, bomen, bergen, lucht, vulkanen, onder de grond op aarde, in de sneeuw, enzovoorts. Het verklaart in ieder geval dat ik me overal al meteen thuisvoel en ook niet echt een favoriete vakantieplek heb. Of had. Misschien kom ik hier wel nooit meer weg. Of wíl ik hier nooit meer weg. Maar dat idee keur ik meteen af. Ik ga hoe dan ook weer terug. Dan bedenk ik me opeens iets. 'Hoe kan het dat ik nooit eerder heb gemerkt dat ik met dieten kan praten?' 'Met dieren praten wordt als het ware
geactiveerd door hier te komen. Maar jullie hebben wel wat met dieren. Heb je nooit gemerkt dat dieren je graag mogen en ze zich door je aangetrokken voelen?' Ik kijk hem raar aan. 'Dat heb ik echt nog nooit gehad. Het lijkt meer of ze me niet mogen. Vooral de knaagdieren niet.' Ik kijk naar mijn vinger en zie het kleine litteken dat ik heb gekregen van een stomme cavia die het nodig vond mij te bijten. Dat deed echt pijn. 'Tsja, uitzonderingen bevestigen de regel zal ik maar zeggen,' haalt zijn stem me uit mijn gedachten. Pfff, dan ben ik echt wel een hele grote uitzondering. Dieren mogen mij niet én mijn haar zit echt nooit goed. Dat is ook de reden dat ik het heb afgeknipt. Niet dat het daar beter van is geworden. Het enige wat wel klopt is dat overal thuisvoelen, maar dat hoeft niet per se iets elfachtigs te zijn.

'Je doet het nog best goed. De weinigen die dit overkomt wordt meestal gek en probeert zo snel mogelijk weg te komen. Of ze lopen regelrecht het huis van een monster in en worden opgevreten. Maar wat niet is kan nog komen,' zegt Carlos opgewekt. Ik ben totaal verbijsterd. Hij heeft echt een grote bek voor zo'n klein beest. 'Nou, bedankt, denk ik?' Dan hoor ik iets ritselen. Het klinkt als iets best wel heel erg groots. Ik pak een dikke tak die er stevig uitziet en vraag:'Zijn hier dan veel monsters?' 'Ja, je hebt geluk dat we er nog geen zijn tegengekomen.' Ik rol met mijn ogen en wil net zeggen dat ik toch niet bang ben als het geritsel van net weer klinkt, maar nu voor ons. Dan komt er een kop uit de bosjes. En nog een. En nog een. En daarna nog een stuk of tien. Weet je die slang uit night at the museum 3?
Nou, daar lijkt hij op. Alleen dan met veel meer koppen. En zijn ogen geven licht. Geweldig. 'Et voilà, aanschouw hier uw eerste monster, een Ylangsum,' spreekt Carlos plechtig. 'Oké, fijn. Nog tips over hoe ik het kan verslaan?!' Voordat ik nog meer dingen kan zeggen schieten er een stuk of tien koppen naar beneden.

------------------------------------------------

Hoi, sorry dat ik zo weinig update. Wat ik me afvraag: wie leest dit boek allemaal? Wil je dan even reageren? Dat zou ik leuk vinden! ;-)