Verborgen Wereld (dit boek is hartstikke dood)

3

Bijna meteen daarna begint het grootste deel van de kantine mee te roepen en ik hoor bijvoorbeeld: 'laat haar gaan', 'pesten is niet cool', 'wegwezen stelletje lafbekken', en nog veel meer andere dingen. Ik kijk om me heen en denk: wauw, heb ík dit veroorzaakt? Dit is echt nog veel beter dan ik had durven dromen.

Dan staat Sarah opeens naast me en zegt verlegen:'Dank je wel Lillian.' 'Geen dank. Iemand moest het doen en ik was die pestkoppen echt zat. Zullen we vanmiddag anders afspreken?' Ze kijkt me aan en wordt knalrood. 'Niemand heeft ooit met me willen afspreken, maar ik wil wel hoor' zegt ze snel. 'Zullen we dan bij jou?' Ze knikt 'oke, dat is dan afgesproken.'

Als we op Sarah's kamer zijn kijk ik verbaasd om me heen. Ze heeft een hele grote kamer met allemaal verschillende stroken behang op de muur. Mijn eigen kamer die in allemaal paarstinten is geverfd lijkt er maar saai bij. Misschien moet ik haar maar eens naar mijn kamer laten kijken en om tips vragen.
Opeens vraagt Sarah:' vindt je het mooi?' Ik knik enthousiast en zeg: 'Anders, maar echt supermooi!' Dan komt Sarah's moeder binnen met thee en koekjes. 'Hier, ik dacht dat jullie wel wat er bij willen hebben'. 'Dank je mam.' zegt Sarah. Dan gaat haar moeder weer weg. 'Spelletje doen?' vraagt Sarah. 'Is goed.'

Als ik weer thuis ben ga ik naar mijn kamer om na te denken over vanmiddag. Sarah is echt aardig! We hebben bijna de hele middag spelletjes gedaan en het was heel gezellig. Wat wel raar was, was dat het leek of ze, nou ja, puntoren had? Waarschijnlijk ook mijn te grote fantasie. Het begint wel irritant te worden. Hopelijk stopt het snel weer. Dan hoor ik dat mijn moeder me roept voor het avondeten, en ga ik naar beneden.

'Leuke dag gehad?,' vraagt mijn moeder als ik aan tafel zit. 'Ging wel. Wat eten we?' 'Wortels,' kreunt Mattias, mijn oudste broertje. Ik grijns vol leedvermaak. Als er iets is wat hij niet lust, zijn het wortels. Helaas voor hem moet hij ze van mijn moeder gewoon opeten. 'Wie was dat meisje waar je vanmiddag mee naar huis ging?' 'Welk meisje? Ik dacht dat je bij Yasmin was,' bemoeit mijn moeder zich ermee. Thanx, Daniël. Broertjes zijn echt stom, en dan heb ik er 3! Vreemd genoeg heb ik niet echt zin om ze erover te vertellen. Dus stap ik maar op een ander onderwerp over. 'Oh, gewoon een vriendin. Wat deed jij eigenlijk daar? Voor zover ik weet mag je niet eens bij mijn school in de buurt komen, en we fietsten richting het centrum.' Dit werkt altijd. En nu gaat het tenminste niet over mij en Sarah. 'Bemoei je er niet mee Lillian. Hij was met een vriendje aan het spelen die daar in de buurt woont.' 'Alec zeker?' Ik mag hem niet. Geen van Daniëls vrienden trouwens, maar Alec vindt zichzelf zo ontzettend grappig en eet als een varken.

Voor de rest gebeurt er niet zo veel bijzonders. Als ik op bed lig, ben ik aan het nadenken over Sarah. Ze is anders, maar op zich best aardig. Ze is alleen een beetje mysterieus, ze doet niet geheimzinnig, maar ze is het wel. Zou ze dat weten? Als ik in slaap val droom ik iets waar Sarah in voor komt, maar als ik wakker wordt herinner ik me er niets meer van.