Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 2: Vechten maakt wonden

Vechten maakt wonden:

Voor mij zijn normale dagen heel normaal. Maar als zo’n normale dag dan abnormaal word, dan is hij goed abnormaal. Vandaag was zo’n dag. Eigenlijk hoorde ik vandaag zes uurtjes les te hebben, Dan in de bus te stappen, en thuis te komen. Thuis muziek luisteren en huiswerk maken. En alle andere dingen doen.

Maar vandaag liep anders.

Onder  mijn laatste uur ging de deur van de klas open, en stond er een meisje hijgend in de opening.

‘Mevrouw, er word buiten gevochten,’ Hijgde ze.

Ik zat deze keer alleen. James zat niet in de kunstgeschiedenis, en niemand anders kon me volgens mij verdragen. Het lokaal was op de begane grond, en dicht bij de buitendeur. Logisch dat ze hiernaartoe kwam, maar als het een groot gevecht was, dan kon de lerares weinig uithalen.

De hele klas keek elkaar aan, en sprong op. De lerares hield de klas niet meer tegen, en ze stormden allemaal  het lokaal uit. Ik was lichtjes geschrokken van het vreemde gedrag van de meeste meisjes die normaal heel rustig aan het werk waren. Ik was zelf ook erg nieuwsgierig, en volgde de horde naar buiten in een wat rustiger tempo.

Het meisje was met de klas mee naar buiten gehold, en halverwege haalde de lerares me in. Ze riep een paar leerlingen dat ze niet mochten rennen in de gang, maar het was hopeloos want ze rende zelf ook om de leerlingen bij te houden.

Toen ik buiten kwam, moest ik me eerst door een horde klasgenoten heen wringen voordat ik zicht kreeg op twee jongens, die met elkaar op de vuist waren gegaan.

De één had duidelijk de overhand, maar de ander leek te vastberaden om op te houden. Ik wierp een blik op mijn mannelijke klasgenoten die sterk genoeg leken om de jongens uit elkaar te halen, maar het leek alsof ze allemaal hun telefoon hadden gepakt en aan het filmen waren.

Sommigen moedigden de jongens juist aan, en afgunst borrelde zich in mij op. Gingen ze nu echt niets doen? Een gedachte flitste door me heen, en ik keek even wanhopig om me heen op zoek naar James. Hij was redelijk groot en sterk. Zo leek hij tenminste. En hij zou slim genoeg zijn om de jongens tegen te houden.

Beseffend dat James er niet was, en dat zelfs de woorden van de lerares vervaagde in het geschreeuw van al de andere aanwezigen, besloot ik dat ik dan maar iets moest doen.

Ik zag er tegen op, maar ik wist dat iemand moest ingrijpen, en ik was blijkbaar de enige die dat dacht.

Ik duwde de gillende meisjes voor me weg, en stapte de kring in, die de mensen om de jongens heen hadden gevormd. Misschien kwam het omdat ik een redelijk bekende naam had op school. Of omdat niemand van de mensen die jonger waren dan ik mij iets aan durfden te doen.

Mijn naar voren toe stappen had in ieder geval effect op de mensen om de jongens heen. Sommigen vielen stil anderen, deden een paar stappen naar achteren, en ik merkte dat de lenzen van mobiele telefoons op mij werden gericht.

‘Stop daarmee,’ Ik zei het niet eens dwingend. Ik zag wel dat de jongen die in de minderheid was mij gehoord had, en nu alleen nog maar vocht om zichzelf te verdedigen.

Ik had eigenlijk geen idee wat ik moest doen, en ik besloot om dus maar te doen wat in me opkwam. Ik gaf de aanvaller een draai om zijn oren.

Letterlijk. En geloof me, ik verbaasde mezelf.

Ik greep naar zijn oor, pakte die stevig beet, en voordat hij een reactie kon geven draaide ik mijn hand om. De jongen schreeuwde, en stuurde toen één van zijn vuisten mijn kant uit. De andere jongen echter greep die beet en stopte die.

Ik had ondertussen zijn oor losgelatenen was weggesprongen toen de aanvaller weer op de andere jongen begon in te slaan. Een bloedneus was al veroorzaakt, en ik wilde niet weten wat er nog meer veroorzaakt zou worden.