Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 20: Theresa's reden

Theresa's reden:

Priscilla's POV:

Zodra de drie woorden mijn mond verlieten zag ik de beelden voor me.

Harry bleef stil en zei geen woord, afwachtend tot ik de rest van het verhaal zou vertellen en waarschijnlijk geschokt, of compleet verdoofd.

Ik haalde diep adem, en begon met vertellen.

En toen de woorden mijn mond verlieten voelde ik dat de muren waren ingestort, en dat de beelden mijn gedachten in drongen.

Met elk woord dat mijn lippen achterliet werden de beelden duidelijk er leek ik alles te herleven.

***********

Flashback 1: Twee maanden voor het gebeurde.

Ik liep door de gangen, op weg naar de kantine om snel Theresa te vertellen over de laatste les die ik had gehad. Tristan, een jongen bij mij uit de klas, die ook wel bekend stond als de grappenmaker van de school, had weer eens iets uitgehaald, en ik  kon niet wachten om Theresa ervan te vertellen.

Ik liet mijn voeten hun gang gaan terwijl ze de trap treden afdenderden. Al snel had ik de begane grond bereikt, en liep ik vlug naar de kantine, om andere langzaam lopende mensen heen lopend.

Ik liep door de grote dubbele deuren naar binnen, en liep tot ongeveer drie meter de kantine in, terwijl ik zoveel mogelijk over de hoofden heen probeerde te kijken opzoek naar het vertrouwde donkerbruine haar van mijn vriendin.

Ik meende het te zien in een hoekje van de kantine, omringt door anderen.

Ik liep snel in die richting, en zodra één van de omringende mensen doorhad dat ik aan kwam lopen, opende de kring zich, om een huilende Theresa te onthullen.

Ik versnelde mijn pas, en vergat meteen alles over Tristan of de les.

Zodra ik haar bereikte, legde ik een hand op haar schouder en vroeg ik wat er mis was.

Theresa schudde haar hoofd, en weigerde antwoord te geven. De mensen die om haar heen stonden gaven haar vreemde blikken en liepen één voor één weg.

Ik bleef bij Theresa, troostte haar, en kocht een chocolade reep voor haar. Theresa was slank, had golvend donkerbruin haar, met bruine ogen. Ze had een rechte neus, een perfect voorhoofd, en een smalle mond met licht gevulde lippen.

Ze was voor zover ik wist het mooiste meisje op school. Maar heel vaak trof ik haar huilend aan als ze ergens alleen geweest was. En ik had nooit antwoordden gekregen.

Ik maakte me zorgen om haar, maar ze wilde niets zeggen.

***

‘Later I realised those looks the others gave her weren’t weird looks, they were full of hatred. The other people hated her, but I didn’t know why,’ vertelde ik Harry, terwijl de tranen stilletjes hun weg langs mijn wangen naar beneden vochten.

‘Do you know now?’ vroeg Harry, ik kon in zijn toon geen emoties horen, waarschijnlijk deed hij dat met opzet, omdat hij zich ondanks dat ik hem had gezegd het niet te zijn, schuldig voelde.

‘Yes,’ antwoordde ik, en een andere herinnering vulde mijn gedachten.

**********

Flashback 2:

Het waren woorden die naar me toe gegooid werden toen ik uit was. Theresa was die dag twee uren eerder uit, en ze was al naar huis.