Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoodfstuk 10: Op naar Rome

Op naar Rome:

Priscilla's POV:

‘Heb je alles?’ vroeg mijn moeder, terwijl ik mijn tas in de auto hees.

‘Jaha, Je hebt me drie keer een lijstje met letterlijk alles laten doornemen, en nog twee keer gevraagd of ik de lijst heb gecheckt. Ma, je bent nog paniekeriger dan een olifant die een muis ziet,’ zuchtte ik terwijl ik mijn handen opstandig op mijn heupen zette, maar mijn hoofd liet hangen in een gebaar van hulpeloosheid.

Toen ik onder de randen van mijn wenkbrauwen doorkeek om te zien of ze begreep dat ik alles had, zag ik dat ze zachtjes tegenover zichzelf glimlachte.

‘Sorry, Priscilla, Je hebt gelijk. Soms is mijn moeder instinct sterker dan ik denk,’ zei ze, en ik liet de spanning uit mijn schouders glijden.

‘Mooi! Heb je alles ma? Dan kunnen we!’ zei Lianne opgewekt, terwijl ze haar eigen tas in de auto schoof, en mijn vader de klep dichtgooide.

‘Ik heb alles,’ zei mijn moeder terwijl ze op haar handtas klopte.

‘Mooi, ik heb elk raam gecheckt, elke deur, het gas, het koffiezetapparaat, de lichten, alles. Dus dan kunnen we!’ zei mijn vader opgewekt.

Twee minuten later zat iedereen in de auto, en draaiden we de oprit af.

We gingen eerst naar Sem, om hem op te halen, en toen hij zijn bagage in de auto had gezet en zich in de auto had genesteld, begon de reis naar Rome pas echt.

De eerste helft van de reis –Zuid-Nederland, België en een gedeelte van Frankrijk – ging vlot.

We vermeden de files, waar nodig, en reden snel door.

We stopten om de twee of drie uur, strekten de stijve benen en aten of drinken wat.

Rond één uur in de middag stopten we bij een weg restaurant. Waar we een middagmaal nuttigden. Ik gebruik dure woorden bij een dure gelegenheid. Mijn vader had al snel spijt van zijn besluit om hier te eten. Vooral toen hij naar de rekening keek.

We aten dus onze lunch, namen er nog wat drinken bij, terwijl we de rest van de reis planden. Daarna vertrokken we weer, en reden we verder naar het zuiden.

Ik had Harry niet verteld dat we naar Rome gingen precies op hetzelfde moment dat hij daar zou optreden.

Ik had mezelf een paar weken eerder op een fansite laten inschrijven, en elk belangrijk nieuwtje kreeg ik snel genoeg te horen.

Zo was ik ook te weten gekomen dat de band na hun concert nog drie dagen in Rome zouden blijven.

Ik was op het idee gekomen dat ik hen in die dagen wel kon bezoeken, en Harry kon verrassen.

Toen we echter om vier uur nogmaals ergens stopten was mijn verrassingsplan bijna in rook opgegaan.

Op het parkeerplek waar mijn moeder de auto parkeerde was ook plaats voor bussen en vrachtwagens, en je raad wel welke band’s buschauffeur besloot om ook even een pauze te nemen.

Juist.

‘Je bent een Harry-magneet,’ fluisterde Lianne terwijl we met zijn drieën om de hoek van het tankstation gluurden.

De bus was er gekomen toen wij naar de toilet waren en precies tegenover onze auto. Wat heb ik toch altijd een geluk.

Toen we terugkwamen en de hoek omliepen, stonden we na twee seconden weer achter de muur die ons uit het zicht hield.

Lianne en Sem wisten van de verrassing, en Lianne had de bus het eerst gezien, om mij terug de hoek weer om te trekken, Sem volgde ons meteen.

‘Serieus, moet hij overal zijn waar ik ben?’ vroeg ik ongelovig.