Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 17: At Harry's

At Harry's:

Priscilla's POV:

‘And This… is your room,’ Harry opende de deur voor mijn neus, en gaf me zicht op een ruime kamer, een bed in het midden, een bureau in een hoekje, en een kast daarnaast. Tegenover de kast, aan de andere kant van het bed hing een grote hoge spiegel aan de muur.  De muur zelf was behangen  met een egale crème kleur. Het vloerkleed was wit, en heerlijk zacht. Aan elke kant van het bed in de muur ernaast, de muren haaks op de kast en de spiegel zaten dus, zat een raam, en het geheel zorgde voor een ruime, lichte kamer, waar velen zich op hun gemak konden stellen.

Het huis alleen al had het formaat van twee keer ons huis, en dat was me lichtjes te groot nu ik er nog niet aan gewend was.

Ik liep de hele tijd met mijn mond op een kiertje door het huis, stomverbaasd om de simpele schoonheid van het huis.

Het had veel lichtinhoud, en de lichte kleuren waren warm, maar toch ruim. En ook weer gezellig en knus.

‘You like it?’ vroeg Harry, terwijl ik midden in de kamer tegenover het bed stond.

‘What ?! you think I’d be like: “no, this room is too light, the colours are to perfect, and oh my god, that bed looks way too soft!”?’  Ik trok een wenkbrauw op, en hij schoot in de lach.

‘I take it you like it, I’ll be downstairs if you need me. Go take a shower and refresh yourself from the flight,’  en met die woorden trok hij de deur dicht.

Ik slikte, keek nogmaals om me heen, en naar de dichte deur.

Allemaal leuk en aardig, zo’n rondleiding door een doolhof van een huis, maar zonder kaart was ik meesteres van de verdwalende meesteressen.

Ik was goed in verdwalen dus.

Na nogmaals naar de deur te hebben gekeken haalde ik mijn schouders op in een gebaar van; ‘ach, later daar maar over nadenken,’ en pakte mijn spullen uit om te douchen.

Toen ik mijn spullen had gepakt stapte ik de gang op, en liep twee deuren verder. Dat was het laatste gedeelte van de rondleiding geweest, op mijn kamer na, en dat kon ik me dus nog herinneren.

Nadat ik een verfrissende douche had genomen, zat ik met een interessant boek op mijn bed.

Ik had besloten om het er maar niet op te wagen de goede trap naar de goede kamer te vinden, bang dat ik dingen zou vinden of zien die niet voor mijn ogen bestemd waren. Ik had namelijk geen idee wat zich allemaal in dit huis afspeelde, en ik stak mijn neus er liever ook niet in.

Toen ik tien minuten op mijn kamer had gezeten werd er geklopt.

‘Come in!’ zei ik, zonder op te kijken van het boek.

De spanning in het boek was om te snijden, en ik was hongerig naar het einde, dus nam het even al mijn aandacht.

‘You not coming downstairs?’

Tegen mijn wil in keek ik op naar Harry die me met een amuserende blik zat aan te kijken.

‘Ah, well, about that,’ ik legde de boekenlegger op de goede bladzijde, en sloot het boek.

‘I’m pretty good at getting lost without a map and I didn’t trust myself with this heavy task to come downstairs without getting lost,’ ging ik verder met een schaapachtige grijns.

Harry schoot in de lach, kwam de kamer verder in lopen, en sloot de deur achter zich.

‘The house isn’t that big,’ zei hij, terwijl hij zich naar me omdraaide.