Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 6: het concert

 Het concert

‘Mam, morgen is dat concert, weet je nog?’ vroeg ik mijn moeder, terwijl ze in de keuken stond te koken. Ik schilde de aardappelen, terwijl ik het onderwerp van het gesprek aanwendde.

‘Ja, dat weet ik. Een verrassing toch?’ vroeg mijn moeder, en ik knikte.

 ‘Ja, inderdaad. Maar ik vroeg me af of je me met een fiets kunt afzetten. Dat ik ernaartoe gebracht word met de auto. Dan hou ik wat energie over,’

Mijn moeder zuchtte.

‘Waar naartoe?’ vroeg Lianne, die de keuken in kwam lopen.

Zij wist ook van Harry. Harry, Louis, en waarschijnlijk de band, mijn ouders, Lianne, en ik wisten alleen wie ik was.

Dat mijn naam Priscilla was. Want ook dat moest ik tegen Louis zeggen wilde ik het kaartje kunnen ontvangen.

Mijn kaartje was al aangekomen, en ik had opgemerkt dat het er niet zo uitzag als die foto’s op internet.

En Louis had het geweldig geregeld. Elke bewaker die mijn kaartje zou checken, zou weten wie ik was. Want op het kaartje stond de naam Mastermind.

Ik dacht dat ik hem erop had gewezen dat ik een hekel aan die naam had.

‘Het concert van de jongens, morgenavond,’

‘Oh! Ik ga toch naar Sem, je kunt wel mee rijden met de fiets achterop,’ glimlachte Lianne.

Sem was het vriendje van Lianne. Ze hadden al twee jaar samen, en volgens mij maakte Sem plannen om te trouwen. In ieder geval vond ik het daar best wel veel op lijken.

‘Sinds ik het helemaal niet erg vind om genoemd te worden in een gesprek met Harry Styles,’ grijnsde Lianne. Ik grinnikte, terwijl ik even opkeek van de aardappelen.

‘Wat heb ik toch een geweldige zus,’

‘Weet ik toch ook wel,’ Lianne zwaaide wat met haar hand, alsof ze het compliment weg wapperde. 

Ze knipoogde naar me, en liet me daarmee merken dat ze de arrogante houding acteerde.

Ik schoot in de lach.

‘Nee, maar bedankt Lianne, dat scheelt heel wat tijd,’

****

Zoals elk meisje doet, maakt ze zich op voor een concert. Of in ieder geval let ze een heel klein beetje op wat ze draagt. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat iemand in een pyjama naar een concert gaat.

Misschien een hele domme jongen?

Ik droeg in elk geval een klein beetje mascara als enige make up, en mijn outfit bestond uit een paars hemdje met daaronder licht blauwe skinny jeans, en zwarte nikes. Ook droeg ik mijn zwarte leren jasje, en liet ik mijn haar zoals veel meisjes naar beneden vallen zonder er verder ook maar iets aan te doen.

Eigenlijk best wel gewoontjes, maar het was de eerste keer dat ik Harry zag, en ik wilde redelijk gewoon overkomen.

Lianne was stil in de autorit, en dat maakte me nog zenuwachtiger. Het was best wel vreemd dat ik zo dichtbij was, en hij wist het niet eens.

Ik vroeg me af hoe Harry zou reageren als hij mij zou zien. Wat zou hij doen? Wat zou zijn reactie zijn?

Wat zou hij van me vinden? Hij zei altijd dat hij me niet zou beoordelen op mijn uiterlijk, en dat hij gewoon op mijn karakter af zou gaan. Maar zou hij dat dan ook echt wel doen?

Zelf vond ik me niet mooi, of knap. Maar misschien klonk het eigendunkerig, ik vond mezelf ook niet de lelijkste van allemaal.

Dat klonk wel heel eigendunkerig, maar toch. Geef toe dat je jezelf ook niet de lelijkste vind. Het is altijd sneu, maar soms kijk je naar anderen en denk je toch dat je er beter uit ziet dan die persoon.