Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 3: Stranger is...

Stranger is...;

Ik moet eerlijk zijn.

Eigenlijk was ik nog nieuwsgieriger dan het nieuwsgierigste dier op aarde. Ik wilde weten wie Stranger was, zonder hem te ontmoeten. Ik vertrouwde hem wel, ik was gewoon bang dat hij me zou teleurstellen.

Ik weet niet waarom ik daar bang van was.

Ik was het gewoon.

We spraken nu meer dan een maand met elkaar, bijna twee. Hij had ondertussen besloten dat hij me wel kon smsen, en daarmee gaf hij mij zijn nummer. Ik kon hem nu ook bellen, maar dat deed ik niet.

Ik smste terug, maar ik belde niet, omdat hij niet had gezegd dat ik terug mocht bellen. Hij belde mij, en zo liet ik het.

Onze gesprekken gingen voor het grootste gedeelte over de haat die hij kreeg, en of het gewone leven nog bestond. Hij vroeg naar de dagelijkse dingen uit mijn leven, en vertelde over de haat die hij kreeg. Ik probeerde zo behulpvol mogelijk te zijn. Ik gaf hem antwoorden, en ik hoopte dat ik hem wat leerde over de liefde en haat die eigenlijk gewoon ieders leven beheersen.

We bleven bij die onderwerpen, en ik bleef hem Stranger noemen. En hij bleef mij zoals het tot nu toe leek Mastermind noemen.

Al vond ik het wel lichtjes overdreven.

Ik zat voor de tv met mijn vader toen hij me een smsje stuurde.

Stranger: You should watch the Allan Car, Chatty man show tonight! Those are always so much fun!

You: Really? They’re not broadcasted in my country. Do you know a site where I can watch it?

Stranger: Yeah, Filmon.com It was I think. On BBC 1.

You: Okay, I’ll be watching! Nice subject to talk about tomorrow! ;) … wow, I’m really boring, aren't I?

Stranger: Not really. Sometimes :P

You: HEY!  THAT’S NOT  - Okay, that’s true. Nice time watching!

Stranger: Thanks, you too!

‘Wie sms je?’ vroeg mijn vader.

‘Iemand van school, we doen een project samen,’ antwoordde ik, nonchalant.

Mijn vader knikte, en richtte zijn aandacht weer op de TV. Ik stond op, ging naar boven, naar mijn kamer, en achter mijn bureau.

Ik ging zitten op de draaibare stoel, en draaide rondjes terwijl ik de laptop aan zette, en wachtte tot die opstartte.

Uiteindelijk typte ik de site in die Stranger voor me had opgezocht, en hij sprong automatisch op BBC1.

De show was al begonnen.

Ik drukte op groter beeld, en liet mezelf verdiepen in de show. Het was inderdaad erg grappig, zoals Stranger had gezegd.

En ik moest zo had lachen op sommige momenten dat ik bijna van mijn stoel af viel.

Maar ik viel pas echt van mijn stoel op een moment dat niet grappig was. Het begon met dit:

‘Now, Welcome, One Direction!’ riep Allan. Ik trok verrast mijn wenkbrauwen op, maar bleef gewoon kijken.

De vijf jongens kwamen onder groot applaus van het publiek het trappetje af lopen, en gingen op een bank zitten. Ze pasten er net met z’n vijven op.

Allan begon met een praatje dat grappig was, en nergens op sloeg. Louis – Ja, ik ken al hun namen. Mijn vriendin was fan, - antwoordde met een grappig, en lichtjes brutaal antwoord, maar Allan kon erom lachen.