Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 19: "A year before you called me"

"A year before you called me"

Priscilla's POV:

‘Ben je klaar?’ Sem stak zijn hoofd om de hoek van de deur mijn kamer in.

 Ik stond voor de spiegel, en haalde diep adem, voordat ik hem via de spiegel aankeek.

 ‘Ja, kunnen we eerst nog even langs de bloemen winkel gaan?’ Ik draaide me om, greep mijn portemonnee en liep naar hem toe.

 Sem opende de deur verder, en stapte opzij om me langs te laten.

 ‘Natuurlijk. Het ligt op de route,’ zei hij, terwijl hij keek hoe ik de gang op stapte, en naast me kwam lopen, nadat hij de deur had gesloten.

 We liepen de trap af, naar de hal. Ik greep mijn jas van de kapstok en trok die aan.

 ‘Lianne?’ riep ik ondertussen. Mijn ouders waren niet thuis, en ze was de enige die achterbleef. Ze wist waar we naartoe gingen, en begreep dat we daar het liefst even alleen wilden zijn zonder haar drukke aanwezigheid.

  ‘Ja?’ hoorde ik vanuit de woonkamer.

 ‘We gaan!’ riep ik terug, terwijl ik de rits van mijn jas dicht trok, en Sem naar me knikte.

 ‘Is goed, pas goed op!’ hoorde ik Lianne roepen.

 ‘Komt goed!’ riep ik terug naar haar, en ik opende de deur.

 We stapten door de voordeur, en ik trok hem met een klap dicht. Die klap leek het alleen maar te bevestigen dat we echt zouden gaan, net als vorig jaar.  

 Sem liep me voor naar zijn auto, en ik stapte in de bijrijders stoel, terwijl hij achter het stuur ging zitten.

 Hij startte de auto terwijl ik mijn gordel vast deed, en even later reden we door de straten van de stad.

 Na tien minuten parkeerde Sem de auto voor een bloemen boetiek, en we stapten beide uit.

 Ik liep om me heen, en liep naar de ingang. Sem bereikte die eerder, en hield de deur voor me open nadat hij zelf ook naar binnen was gestapt.

 Ik keek verwonderd om me heen zodra ik de kleurenzee ook in stapte.

 ‘Wat voor bloemen wil je?’ vroeg Sem, terwijl hij de rijen afging.

 ‘Wat denk je dat ze het mooist vind?’ vroeg ik terug aan hem terwijl ik andere rijen met bloemen bekeek.

 ‘Ik heb geen idee, we hebben het nooit over bloemen gehad,’ zei hij.

 We liepen wat rond in de winkel, en besloten op een bosje met wat rozen, tulpen, en  een paar viooltjes.

 Daarna stapten we de auto weer in, en hield ik de bos met bloemen overeind, terwijl Sem ons naar onze bestemming bracht.

 Het was vandaag precies twee jaar geleden dat Theresa haar besluit had genomen, en we zouden haar net als vorig jaar een bezoek brengen.

 Terwijl we in de auto zaten, schoten vele herinneringen mijn hoofd binnen. Geen van ons zei  ook maar iets, omdat we beide met onze eigen gedachten bij hetzelfde onderwerp zaten.

 De één naar de andere herinnering in mijn hoofd bracht me aan het denken en wekte steeds meer vragen op.

 Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de geluiden terwijl Sem reed en op de weg lette.

 Na nogmaals een dertig minuten parkeerde Sem de auto, en zette hij de motor uit. Ik opende mijn ogen en keek hem even aan.

 Sem knikte even naar me,  en ik stapte uit. Meteen voelde ik de wind aan mijn haren en kleren trekken. Maar ik negeerde die, en liep vastberaden naar het hek dat het gebouw en bijbehorende veld omheinde.