Lessons in Hate/Love (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 13: Vijf minuten

Waarschuwing, mensen kunnen dit als heftig beschouwen.

Vijf minuten:

Priscilla's POV:

 ‘Sir, let me in! IT”S VERY IMPORTANT!’  ik wist dat ik veel schreeuwde, en er als een maniak zeker niet langs kwam, maar dat boeide me niet.

Het kwam niet in me op om mijn kaarten te pakken.

‘You need to calm down,’ zei de man, die veel groter was dan mij en bij de bewaking hoorde.

‘LET ME IN!’ Ik wist niet hoe ik het deed, maar ik ontweek zijn maaiende armen, en glipte langs hem, het backstage terrein op.

Ik wist het grote gebouw in te komen, en de andere fans zagen dat. Ze wilden het ook proberen wat ervoor zorgde dat de bewakers het te druk hadden met hen om mij achterna te gaan.

Ik rende het gebouw, en rende maar gewoon wat gangen door. Ik had geen idee waar ik naartoe moest, maar al snel zag ik de bordjes.

‘Stage’ met een pijl eronder, en ik volgde ze, met bewakers die mij weer achtervolgden.

Ik kwam in de grote zaal aan, en zag dat het al opgeruimd werd. Ik zigzagde om de druk werkende mensen heen, die niet doorhadden dat ik er helemaal niet mocht zijn, en rende naar het podium. Ik sprong over de dranghekken heen, en hoorde achter mij bewakers roepen dat ze me moesten stoppen.

Ik klom het podium op, en toen ik mijn voet onder me wilde neerzetten om overeind te komen werd die gegrepen. Ik trapte keihard achteruit, sprong op en rende naar achteren. Terwijl ik rende gleed ik bijna uit. Ik was doorweekt en dat maakte de ondergrond van het podium extra glad. 

Ik hervond mijn evenwicht en rende verder.

Naar backstage.

Toen ik uit het zicht van het podium verdween en achter de coulissen kwam hoorde ik vanaf het podium geschreeuw,en ik rende sneller naar achteren, totdat ik tegen Louis aanbotste. Hij was opweg naar weet ik veel waar, en keek verbaasd naar het doorweekte meisje dat tegen hem aanbotste.

‘Priscilla!’ riep hij uit, toen hij me herkende.

Mijn haar plakte tegen mijn voorhoofd terwijl ik hem met bijna gekkemans ogen aankeek.

‘Louis, lou, where’s Harry, where is he!’ Ik schudde hem ruig heen en weer, en de blik in zijn ogen liet me weten dat hij wist dat het echt ernstig was. Ik raakte bijna nooit in paniek, en ik kon nu bijna niet paniekeriger zijn.

Mensen om ons heen keken ons vreemd aan, en ik dacht dat ik Eleanor herkende tussen hen, maar ik wist het niet zeker.

Louis greep mijn arm, en trok me gangen door. De bewakers hadden al snel door dat als Louis me meetrok ik niet onbekend voor hem zou zijn, maar ze achter volgden ons op een afstandje.

‘Hurry  Lou!’ gromde ik , en we versnelden totdat we renden.

We gingen de hoek om en kwamen in een nieuwe gang.

Louis stopte voor een deur met een papiertje waar ‘Harry Styles’ op stond, en ik aarzelde niet, klopte niet, wachtte niet met het open gooien ervan.

Louis’ adem stokte in zijn keel, en ik verstijfde.

Er waren een paar seconden stilte tussen ons, die werd verbroken door Louis. Hij moest duizenden vragen hebben.

‘How did you know…’ fluisterde Louis.

‘He called,’

‘When?’