Özlemek hissedebildigim tek şeydi kendi içimde. En derin duygularımın kabuk bağlayan yarasıydı sanki. Unutmadığım halde onun ''Ben buradayım'' deme şekliydi özlemek... Bir değil bir çok duygularımın katili olmuştuve ben gülmeyi unuttmuştum özlemenin yanında.
Kabuk bağlayan yaraların her defasında kanama sebebiydi belkide, ya da sebeplerimin arasındaki en güzel ama aynı zamanda en acı olanıydı. Bir sır perdesi gibiydi, ardında beni neyin beklediğini bilmeden yürümekti, korkusuzca, düşünmeden, bilinçsizce...
Bir bataklık gibiydi. Her hareketimde daha da dibe çeken, varlığını yokluğuyla ezberleten koca bir bataklık. Acıların tam ortasına düşüp, ''acımadı'' diye gülümsemek gibiydi. Sevdalara fırangalanmış bir hayattı herşeyden öte. İşte aşk tamda böyle bir şeydi...
Arkama baktım da,
Ne çok anılarımız olmuş senle...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZ DÖNÜŞ
ChickLitKoca bir sessizlikti okyanusum, Her dalgasında çığlıkların kol gezdiği koca bir sessizlik. Susmaktı seni yaşamak, Bir ölü misali soğuk tenimle konuşarak susmaktı... Yağmur ki sana adamıştı kendisini, Bir ölüm perdesiyle uzattığı elini son nefes...
