Hep sessizliği anlattım yokluğuna ya da sensizlik dolu benliğimi taşıdım senin varlığınla. Bir gün gibi yakınken bir mevsim kadar uzağım sana. Seni yazmaktan üşenmiş bir kalem, sevgini yaşamaktan aciz bir köle ya da sensizlikten yorgun düşmüş bir bedendi benimkisi. Toprağıma bir yağmur misali yağan sen şimdi bir güneş kadar uzaksın...
Birini sevmek...
Bir denizin maviliğinde kaybolup dalgasında boğulmak gibiydi seni sevmek. Adının her harfinde kaybolan bir ben, adım adım özlediğim sen... Ne çok özlemişim "seni", senin içinde kaybolan "beni"...
İçinde bize ait olmayan bir cümle kurmak, başı "Biz" ile başlayıp "Sen"le biten. Ayrılığın sen koktuğu, hüzün yaprağında bile seni andığım bir cümle. Gözyaşlarında başlayıp taaaaa yüreğine dokunan, her okuduğunda seni hatırlatan o son cümle.
"Sen Benim Kısmetimsin"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZ DÖNÜŞ
ChickLitKoca bir sessizlikti okyanusum, Her dalgasında çığlıkların kol gezdiği koca bir sessizlik. Susmaktı seni yaşamak, Bir ölü misali soğuk tenimle konuşarak susmaktı... Yağmur ki sana adamıştı kendisini, Bir ölüm perdesiyle uzattığı elini son nefes...
