Assuming Frog

Chapter 14 - A ride with him?

[Tiffany's POV]

It's been a week since the day na iniwasan ko siya. Habang tumatagal, parang umeepekto naman ang ginagawa ko. Unti unti, di na din talaga niya ako pinapansin.

=__= 

Hay... Pero bakit ganito ang pakiramdam ko? Nalulungkot ako sa kinalalabasan ng pag-iwas ko... Di ba dapat masaya ako?

Namimiss ko na yung matipid niyang mga ngiti... Yung mga araw na pinapanood niya akong sumayaw... gusto kong ihatid niya ulit ako sa school... o magkita ulit kami sa tindahan... Sana DIn pala, kinuha ko na lang yung flowers. Haay... Ano ba to?!!! Di ko na alam kung ano  ba talaga ang gusto kong mangyari! I like him! No! Hindi pwede!!! Hay!!! Makatulog na nga! Tinakpan ko ng unan ang muka ko at tinulugan ang magulong utak ko.

>>School<<

Ahm... Ilang linggo na ba akong kulang kulang ang tulog dahil sa lalaking yan? =___=

Vacant na at ayaw kong pumunta sa canteen ngayon kasi baka andun na naman siya. Instead sa canteen, nagpunta na lang ako ng garden. Inunahan ko na sina Becky dahil for sure, hahatakin nanaman ako ng baklitang yun sa canteen.

Sa garden na lang ako. Tahimik pa dun kasi wala asiyadong tao... or should I say wala talagang tao kasi di nila feel yung lugar na yun.... Wala talagang nakaka-appreciate ng place na 'yun kaya nga dito ako nakakatakbo when I fell like crying or there is something that bothers me.

Pag dating ko naman ng garden ko naman ng garden, nagulat ako sa nakita ko. Hay Lintik!!! Anak ka naman ng tao oh... Umiiwas ka na nga, siya't siya pa din ang makikita mo!

Yup! Si Nathaniel nga yun. Nakaupo siya under the tree at nagbabasa ng libro.

Ang gwapo talaga nitong taong to... Bakit kaya may ganyang klase ng nilalang dito sa earth? Nakakamagnet talaga ang muka nito... Di ko na maalis ang tingin ko sa kanya... Biruin mo yun, nagbabasa lang ng libro pero ang cool pa din ng dating niya. >_<

Maya maya lang, inangat niya yung ulo niya, tyhen looked at my direction... HULING HULI NAMAN AKO NA NAKATITIG SA KANYA!!! Shocks!!! Ano ba yan!!!

No one dared to speak... we just looked at each other. Ah... hindi ako makakilos dito sa kinatatayuan ko. Maya maya lang, tinap niya yung tabi niya.

"Upo ka." sabi niya sa'kin habang naka ngiti.

Ayaw!!! No way!!! Sa iba na lang ako kakain. 

Yan ang sinasabi ng utak ko pero ewan ko ba... Parang may sariling utak yung katawan ko. Biruin mong bigla na lang naglakad ang mga paa ko palapit sa kanya at umupo sa tabi niya.

>>__<< Lintik na katawan to!!! Di marunong sumunod. Tahimik lang ako na nakaupo sa tabi niya at naka tingin ang sa lupa.

. . . Dug dug . . .

. . . Dug dug . . .

. . . Dug dug . . .

Bukod sa tunog na yun, wala na akong iba pang naririnig nung biglang...

"Iniiwasan mo ba ako?" Tanong niya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko at napatingin sa kanya. Hala!!! So ano na ang isasagot ko sa kanya? Napansin niya pala yun? Malamang... Sino bang hindi? Tumingin naman siya sa akin. Patay tayo diyan...

"Ah... ano... ano kasi... Oo. Mediyo iniiwasan nga kita." yumuko ulit ako pagkasabi ko nun. Ano pa bang sense kung magsisinungaling ako di ba?

[Nathan's POV]

"Ganoon ba?" napayuko ako sa narinig ko. Siguro, nailang talaga siya sa mga pinag gagagawa ko noon. Tss... Ganoon talaga eh... Pero sana di naman niya tiniming sa pagkabroken hearted ko yung pag-iwas... Wala na kasi talaga akong malapitan eh...