(FINAL CHAPTER BEFORE EPILOGUE)
<Third Person's POV>
Marahang nagising si Zakari sa tulog niya. Bumangon siya at dumiretso sa kitchen. Di niya maiwasang isipin ang mga nangyari kani-kanina lang. Ang pagtaboy niya kay Spencer. Miss niya na ang asawa.
Humingang malalim si Zakari at kumuha ng tubig sa ref. Dinampot niya rin ang cellphone niya. Habang papainom siya ay pinipindot niya ang cellphone niya upang tawagan si Spencer.
Sa pagkakataong iyon. Bigla nalamang dumulas ang baso sa kamay niya at sabay din ang pagtunog ng cellphone niya. May tumatawag.
bahagya pa siyang nagulat dahil basag na ang baso. Hindi niya tuloy maiwasang kabahan. Kahit nanginginig ang kamay ay dahan dahan niyang sinagot ang tawag.
* Spencer Calling *
Kahit sa sobrang kaba ay inilapit niya ang cellphone sa kanyang tainga at sinago tna.
"H--ello?"- ani niya
Sa bilis ng pintig ng puso niya ay pati iyon ay naririnig niya na. Parang gusto kumawala ng puso niya sa sobrang bilis at lakas ng pintig nito.
"S-spencer? H--ello?"- ulit niya ng walang sumagot.
Nahigit niya ang hininga niya ng makarinig siya ng mga hikbi sa kabilang linya. Doon na mas lalo siyang kinabahan. Nakagat niya ang labi niya sa sobrang kaba. At ang kabilang kamay niya ay napahawak sa kanyang tiyan. At sa hindi malamang dahilan. Napaluha siya.
"S-spencer ano ba! Magsalita ka!"- humihikbi niyang sabi " Kina...Kinakabahan ako. "- pigil hikbi niyang sabi.
"Z-zak--ari"- umiiyak na sagot ng kabilang linya.
"T-tita?"- gulat niyang saad.
"Zakari... Si spencer.. Zakari si spencer."- paulit ulit nabanggit nito.
"Ano tita. Ano pong nangyari? Diretsuhin niyo po ako!"- Mejo sigaw na niyang sabi.
"Si Spencer... Naaksidente siya."-
Si Spencer... Naaksidente siya
Si Spencer... Naaksidente siya
Si Spencer... Naaksidente siya
Si Spencer... Naaksidente siya
"A--ano h-ho?"- tila nabingi siya sa nangyari. Ang pagkakahawak niya sa kanyang tiyan ay mas lalong dumiin.
Baby, baby kapit ka lang.
"Naaksidente siya Zakari. Please pumunta ka dito sa hospital"-
"saan po ba iyan?"- di nagdalawang isip niyang tanong. Kailangan niyang puntahan ang asawa niya.
Asawa.
Ang asawa niya, naaksidente. Just the mere thought of that is killing her. Feeling niya siya yung naaksidente.
Sinabi ng mama ni Spencer kug saang hospital. At kahit mejo kumikirot ang kanyang tiyan ay tumuloy siya.
Kailangan siya ng asawa niya, yun ang nasa isip niya.
" Spencer, please hold on. Binabawi ko na ang mga sinabi ko. I love you, i love you so much that even if it hurts like hell okay lang basta kasama kita, basta nandito ka para saamin ni baby. Wala pa si baby oh wag mo muna kaming iiwan. Hindi... Hindi ko kaya. Please. Baby, hold on please."- mangiyak ngiyakna sinasabi ni Zakari sa kawalan habang pasakay sa taxi.
- -
<Taylor Rose POV>
"Ano ma. Anong sabi?"- tanong ko kay mama.
"She's on her way anak."- paos na sabi ni mama.
Kanina pa siya umiiyak. Ganun din ako. Even harris na kala mo ang tapang tapang eto parang maiiyak na. Si Lance nakayuko lang.
Spencer is still in the Emergency room magdadalawang oras na siya doon. Hindi tuloy namin maiwasang kabahan.
"Tita, you should've told me, sinundo ko nalang sana siya. baka mapaano siya. "- angat na sabi ni lance
"Hindi ko na naisip yun iho. Basta sinabi ko na sakaniya. Don't worry let's just pray that she'll be here safely."- mahinahong sagot ni mama at yumakap saakin.
Naiyak na naman ako. Mahal ko ang kambal ko. Kahit na nakakaasar siya kahit na ganyan yan mahal ko yan. Kahit na may ginawa siyang hindi ko na gustuhan mahal ko parin siya at pinapatawad ko na siya kahit na hindi niya saakin nagawa iyon. Alam ko namang mahal na mahal niya talaga si Zakari.
Mahabang katahimikan ang yumanig saamin ng biglang nagkagulo sa ER.
"mama anong nangyayari?"- taranta kong tanong.
"Hindi ko alam. Dok!Buksan niyo to anong nangyayari sa anak ko! Buksan niyo to!"- taranta at umiiyak na sabi ni mama.
Napatayo narin si Lance at Harris maski si papa at natatarantang lumapit din.
May isang lumabas na nurse.
"Sir , Ma'am nag flat line po ang pasiyente. Huwag po kayong mag alala. Nirerevive na po namin."-
"jusko! Lord please ang anak ko!"- umiiyak na sabi ni amma.
"Please, iligtas niyo ang kapatid ko. Please!"- marahang tumango ang nurse at bumalik sa loob
inilabas ko ang cellphone ko at tinawagan si Zakari.
"Z-zakari? A..asan kana?"- hikbi kong tanong.
"on the way na.... O--okay na ba siya?"- umiling ako. Kahit alam kong hindi naman niya nakikita.
"he's.. he's fine. Basta pumunta ka na dito."- sabi ko sakaniya.
"o-okay... M-malapit na a--- *tooot* *tooot*
"Hello? Zakari? Hello!? Zakari!"
