Author's Note: Hi! Gusto ko napong tapusin tong story nato kaya ilang chapters nalang hahahaa. Pasensya tinatamad na si author lol. Eto na katuloy sorry for the very late update AGAIN. Unawin niyo po sana ako shet lol. Hahahha! Sorry if lame to! pagpasensiyahan niyo na nag aadjust ulit ako. Matagal akong naging inactive sorry talaga huhu kaiyak mga bh3 lols. So ayun! enjoy! Btw! Gusto niyo ba book 2? lol
Votes and Comments are very much appreciated and awaited...
- IT'S NEVER TOO LATE TO LIVE HAPPILY EVER AFTER-
- -
<Aki's POV>
"WHAT THE HELL ARE YOU DOING?!"-
I rolled my eyes and continue to pack my things. this is it.
"Getting my clothes, isn't obvious?"- I said in a sarcastic way
"What the fuck is this bullshit mae?! You're gonna fucking leave me? Hell no!"- he said as he harshly grabbed my troller.
"Ano ba spencer?! Hindi ba obvious?! Ayaw ko na! Pagod na ako! Sawa na ako! Suko na ako!"- I shouted at him. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, tumulo na ang luha ko. Kasasabi ko lang sa sarili ko na hindi na ako iiyak muli but shit! Eto ako! Umiiyak. Crying for the same reason again and again! fck!
"Give me a second chance!"-
Naitampal ko ang kamay ko sa maleta ko.
"Second chance?! Naririnig mo ba ang sarili mo ha spencer? Fucking second chance?!"- bulyaw ko sakaniya. " Para saan pa ang second chance kung lahat lahat sinayang mo na!"-
Hindi siya umimik. Hindi siya nagsalita. Akala ko. Akala ko magsasalita siya. Pero hindi na. Ang bilis niyang sumuko! Bakit bakit!!!
I sigh
"Pabayaan mo na ako please. Gusto ko ring sumaya. Kailangan kong mahalin ngayon ang sarili ko. Maawa ka naman sakin !"- umiiyak kong sabi sakaniya.
Kanina, nakapagdesisyon na ako. kailangan kong lumayo, kailangan kong makapag isip isip, nasaktan na ako ng sobra sobra. Kailangan ko namang mahalin ang sarili ko masyado na akong focused sakaniya. Hindi ko naman siya tuluyang aalisin sa buhay ko eh, I just need space & time to heal my broken heart.
Tumayo na ako at kinuha yung maleta ko. dahan dahan kong pinunasan ang luha ko at tumingin sa lalaking pinakamamahal ko. Nakayuko siya. I will surely miss this guy, I will surely miss my husband.
Binuksan ko na ang pintuan at akmang lalabas na ng.
"Mahal kita"-
That made me stop...
"A-ano?"- nanginginig kong sabi sakaniya.
"Mahal Kita"- paguulit niya.
I faked a laugh
"Sana narealize mo yan nung hindi pa huli ang lahat."-
Hinila ko na ng tuluyan ang maleta ko at bumaba sa hagdan.
Nakaka apat na ahkabang palang ako ay napahawak na ako sa puso ko. Shit Zakari, muntikan ka na namang bumigay!
Tama na ... Sobra na...
Hinila ko na palabas ang gamit ko sa gate pero pagkaopen ko ng gate ay hindi ko inaasahang siya pa talaga ang bubungad sakin.
"What are you doing here?"- Maarte niyang tanong
