"İÇİMDEKİ SESİZLİK...

-Hey sana diyorum duyuyormusun beni!

Ağlamıyorum!

Sana öyle gelmiştir.
Sadece titriyorum...
Özlüyorum.
Uyuya mıyorum.
Dua ediyorum sesizliğimde boğularak.

-DUAM!

'Allahım şu gözlerime acı yarabi verdin bu cana sahip çıkamıyorum. Şu kuluna acı yarabi. Tek dileyim tek isteğim onu uzaktan sesiz sesiz izlemek uzaktan uzağa gözlerine dalmak. Duyuyormuş gibi içimnden konuşmak.' bunları yapabilmem için önce cesaret ver bana sonra bunları yapabilmemi nasip et yarabi...

Evet çok özledim göz yaşlarım tek sıraya dizilerek istedikleri yöne doğru dağılarak akıyorlar ama sen bilme ağladığmı sen beni görme sesizliğimde boğulurkene. Yoksa acırsın bana sevmek zorunda kalırsın. Ben senin beni bana acı diye sevmeni istemiyorum. Evet sevmiyorsun da demiyorum cünkü sen beni seviyordun sonra ben seni tanıdıkca seviyorum... Hep bi koşuşturma içerisindeyim, yaptığım her şeyin hemen bitmesini istiyorum örneğin bi işse hemen bitsin ki cama ćıkayım onu görürüm belki umuduyla. Sonra bi hayal kurmaya başlıyorum eyer cama çıkarsam o da ordaysa bi tebesüm göstereceğim diye. Sonra kendime kızıyorum suçluyorum sanki gerçekten gelmişte ben ona gülümsemişim gibi. Karar veremiyorum ne yapacağmı bilemiyorum. Kayboluşların seni benden alı koyuyo. Sonra hiç beklemediğim bi zamanda çıkıyorsun ortaya. Umudun tükendiği o anda. Sanki hiç gitmemişsin gibi devam ediyoruz. Darma dağın hayat yolumda çıkmaz sokakları aşmaya çalışıyoruz.
Gel gitli bi gurbet hayatı yaşıyoruz sen bunamış gibi devam ediyorsun hayatımıza ben sesiz sesiz. Birde dönüp gidişin oluyo, aniden gurbet yolculuğu hüznün kelepçeledi beni.