"İÇİMDEKİ SESİZLİK...

......

Çok sıkıldım dışarıya çıktım. Elerim üşüdü, elerimi sokacak bi cebim bile yoktu. Elerim de yanlız, çıplak. Yürüdüm ilk defa tek başıma yanıma kimseyi almadım bir ben bide ben vardı. Evet çok zamansız var oluyorsun. İçim kıpır kıpır ayaklarım titredi ve yavaşladım birden, bi tebesüm geldi yüreğime. Oysaki unutmuştum yüreğimin sana hiç küsmiyeceğni. Yani yakınımda olduğnu hisetim. Yola devam etim, köşeyi dönmemle gördüm seni duramadım çünkü o an ne yapacağmı bilemedim. Geri dönemedim evet gözlerim de özlemişti seni, ayaklarımda sana gelmeyi bi umutla bekliyordu ne zaman yola koyulcağnı.
İşte o an.....
Beni gördü..........
Hiç arkama bakmadan yoluma devam etim. Herzamanki ben hiç cesaret edemiyorum, arkaya dönemiyorum.
Ondan uzaklaştım epeyce...
İçimden bi ses gelmedi işte dedi. Umudum yok mu? Hiç diye soruyordum kendime...
Bi sesizlik.... Yanımdan hızlıca ve zamansızca geçti.
'Özledim' diyip fısıldadı, hızlıca yürüyüp giti. Biraz ilerdeki sokaktan yukarı çıktı ve onu görebileceğim bi köşeye geçti 'gel' dedi... Hiç sormadan ayaklarım bana' ona doğru yürüdü ses etmedim.
Nasılsın...
İyi.... Ya sen
Deyilim.....
Neden.....
Boş ver üzülürsün dedi.
Şu an mutlumu sanıyorsun beni!

Sustu...................

Yürüdük hiç konuşmadan. O bile yetiyordu bana. Ona bakmıyordum başım eyik ve yürüyordum. Oysaki adımlarını izliyordum bakmaya doyamadığım bi manzara.
Evet çaktırmadan oda beni izliyordu. Anlamıştım cok özlemişti kıyamadım ona o yüzden doyasıya bana bakmasına izin verdim. Özür diliyorum kendimden ona bakamadığım için. Bu anımı hiç birşeye deyişemem.