KIZIL KÖŞE

"Özgürlük"

Üç hafta Önce... (Leylanın ağzından anlatıyorum :)

***

Çok soğuk üşüyorum kollarında. Dudaklarında buz gibi yanıyor dudaklarım. Bedenim karlar ülkesi, her nefes alış verişimde daha çok üşüyorum. Bir adamın kalbinde, her zaman bir kadın olur ve bunu kadınlar her zaman anlamalı! Ama bu adamın kalbini bile hissedemiyorum. Kalbi mi yok yoksa kayıp mı olmuş içinde kalbi. Bütün o güzel şiirler, onun ağzından kalbime, bir buz tabakası gibi düşüyordu. Kalbim sıfırın altında yanıyordu pişmanlıkla ama bunu yapmalıydım. Aşk ben değildim, o beni aşk bilse de. Artık kutuplardan göç vardı sıcak iklimlere. Kimi göçebe der kimisi sahabe.

Aynanın karşında durmuş, gözlerimi aynada ki yüz hatlarımda gezdiriyordum. Aklımda, makyaj yapmadığım günler daha güzel olduğum geçti. Barış ne zaman beni makyaj yaparken görse "Makyajsız daha güzel görünüyorsun" derdi. Ama nedense bu sözler, yüzüme daha fazla pudra, dudaklarıma daha fazla ruj sürmeme neden oluyordu. Duş aldıktan sonra gelip, kabarık saçlarıma dokunup koklardı. Bana "Saçların böyle çok güzel" derdi. Saç düzleştiricisini aramaya başlardım! Ütülerdim, saçlarımı elimde bir maşa ile telaşla... Yaptıklarımdan dolayı kötü hissetsem de bir türlü kendime hâkim olamıyordum. Bedenimde ya da benliğimde gördüğü ve sevdiği her şeyi yok etmek geliyordu içimden. Aynada tükenmekte olan kendime bakarken ya ortadan kaybolacaktım ya da yok olacaktım.

Kabarık saçlar ve makyajsız bir yüzle Çarşamba cadısına benzemiştim. Bu görüntü benliğime dehşet verse de kalbime cesaret vermişti. Kocaman çok renkli taşlı bir kolyeyi hiç düşünmeden boynuma taktım "Amannn ne olur" diyerek. Tabi bende ki bu değişikliğe karşı, kafamın içindeki bütün kadınlar düşünce meclisine hücum etmesine neden oldu. Telaşla, yemeğini ocakta bırakanı, çocuklarını bakıcıya, elindeki dondurma kabını bırakıp koşanı, ağlayarak izlediği aşk filminden gözyaşları ile apar topar gelen bütün kadınlar kafamın içinde toplanıp tartışmaya başladı. Aralarından en cesur olanı "Özgürlük" yeter diye bağırdı. Derin bir sessizlik çöktü, herkes susmuş gözlerini "Özgürlüğe" çevirmişti. "Özgürlük" İradeyi eline almış ve yeni bir başlangıca imza atmıştı. Kafamda ki diğer kadınlar "Özgürlüğün" masada parmağı ile çizdiği yerde imza aradılar. Hepsinin kafası karışmış ve sarsılmışlardı. Bana daha önceleri hissettirdikleri karmaşıklığı şimdi onlar hissediyordu...

Tabi vazgeçilmezim yuvarlak desenli, küt burunlu ucu açık Stiletto'yu giymezsem olmazdı. Slietto her zaman kolay ve doğru bir seçimdir. Hayatımda ki en hızlı hazırlandığım gün olmuştu. Bu günün rekoruna en yakın gün ile fark bir saat civarındaydı. Bir kot pantolon ve üzerine buz mavisi bir atlet giydim.

Arabanın kapısını açtım ama binmedim. Özgürlük'ten aldığım cesaretle yürümeye karar verdim. Sokağı geçtikten sonra önümde uzun bir yol vardı. Betonlardan yapılmış bir resimde yürümeye devam ettim. Bütün yol boyunca sadece bir ağaç vardı. Bunca beton arasında bile bir ağaç buldum ama Barış'ın içinde bir kalp bulamamıştım! İçimde belli belirsiz bir öfke duydum. Çimenlerde ve kiremit kırmızısı toprakta yürümeye hasret ayaklarım öfkelenmişti. Topuklarımı daha sert vurmaya başladım taş bloklara. Belki parçalanıp yok olurlar diye... Top oynayacak bir yer olmadığı için sokakta, bir araba tarafından ezilme riskine rağmen, çocuklar top oynuyorlardı. İçlerinden biri kaleci ile karşı karşıya gelip gol atmak üzereyken topuklarımın öfkeli sesinden sarsılmış olacak ki topu ıskalayıp, yere düştü.

Düştüğü yerden büzüşmüş erik gibi asık bir suratla bana bakıyordu. Hemen gidip onu düştüğü yerden kaldırdım. Az önce ki asık surat şimdi tatlı ve sevimli bir hal almıştı. Sağduyulu davranmam içimdeki öfkeyi yok etmişti. Yerine huzur getirmişti. Bizi izleyen bütün çocukları çağırdım ve "Çikolatalı gofretler benden" dedim. Çocuklar, birkaç saniye yerçekimini unutacak kadar yükseğe zıplayarak hep bir ağızdan sevinç çığlıkları attılar.