KAYBOLAN BEN

"..."

Ben açtığım her beyaz sayfanın başlığını adını Sen diye attım. Kalemi her elime aldığımda, başlarken yazmaya seni, elim titrer, benzim solardı. Harflerin her boyun büktüğün de, kelimelerin her seferinde senin adını duyduğun da can çekiştiği o sayfaları sana akan o sevda gözyaşlarım da canlandırdım ...
Kalemim dert ortağım oldu hep, oysa ellerime yakışan kalem değil de, tutmak için can attığım ve her defasında kalbimin ürkek bir kuş misali attığı o ellerindi. Avuçlarım sayfalarla dolup taştı benim. Lakin ne hoştu avuçlarımın yanakların da sıcacık olduğu o anlar.

Kızmalarına da aşığım ben senin biliyor musun? Soğuktan titresede bedenim "ört şu önünü" demen için inadına açardım ben. Her elime aldığım da sigarayı "içme şunu" demen için çıkarırdım o lanet şeyi. Oysa ben sigaranın tiryakisi olmadım ki sevgilim. İçtikçe düşündüğüm Sen'in tiryakisiydim. Yanımdayken deli gibi hasret kaldım sana, buram buram burnumda tüttün, sarılmak için sana fırsat kolladım saatlerce.. Dokunmak için o gül yüzüne, yalanlar söyledim hep "yüzünde leke var dur" ... Çok birşey istemedim hiç bir zaman hayattan. Bilakis cimriydi hayat bana, benden aldığı çok şey vardı ama seni çok görmesin bana. Aşkın her defasında çaldığı kapılarımı, aslında zile basıp kaçan çocuklar gibi olduğunu fark edemediğim üzdü beni, olma sende öyle. Sana açtığım bu kalpte ki yerini en derin sefalara yaptım, cefalar komşun olmayacak artık. Hoşgeldin sevgilim, hoş geldin. Lakin varsa aklında gitmek, artık boş gidemezsin. Çünkü ben yüreğimi sana feda ettim..