KAYBOLAN BEN

Zaman akıp gider, acımadan soldurur allarımı.

...

İnsanların sahteliğini görmek için kaç kalp daha yerle bir olacak?
Gözyaşlarımın kirpiklerim de asılı kalıp yanaklarım da intihari ne zaman son bulacak?
Zamanla geçer dedikleri hangi zaman?
Ne garip demi; sorular ile yaşamak. Hayatın her anını sorgularken bir de O'nun bıraktıklarıyla didinmek...
Kaç ay oldu sen gideli?
İnan hatırlamıyorum. Belki de sen giderken bende zaman durdu bilmiyorum.. Sensiz zaman nasıl ilerleyebilirdi ki..
Kabuslarla biten geceler, yerini kapkara bulutların olduğu gündüzlere bırakıyor. Sen gittikten sonra sabahlar eskisi gibi olmadı hiç, kuşlar ötmedi, çiçekler açmadı, güneş doğmadı karanlık odama.
Seninle gezdiğimiz o mağaza önleri; hani şu loş ışıklı pembe panjurlu mağazalar, onlar bile eskisi gibi değil. Şehir ışıklarının feri gitmiş çünkü biz yürümüyoruz o ışıklar altında...
Paramparça olmuş kalbimin her parçası sen iken, ben toplayamam.. Tek başıma yapamam.
Düşündükçe bu yazdıklarımın ne kadar saçma olduğunu fark ediyorum. Neden yazıyorum ki "belki sen okursun" diye mi? Belki de. Umarım okumazsın. Kendinden nefret etmeni istemem. Sen, kendini benim gözlerim de görebilseydin bu yaptıklarından utanırdın. Yazmaktan sıkıldım inan, mürekkebin tükenişine, sayfaların buruşmuş yüzlerine bakmaktan sıkıldım. Kalemi her elime alışımda aklıma gelmenden yoruldum. Aklımın ihtiyacı yok sana, Kalbimin ihtiyacı var. Bu bedenimin sana ihtiyacı var.
Hiç bir zaman şikayet etmedim aslında, bir imtihandı bu biliyorum. Hayırlısı buymuş demek kadar zoru yoktu..