KAYBOLAN BEN

Kalbime hoş gelip, boş giden sana selam olsun.

Haziran ayı gibiydi gelişin. Hani şu okul tatilinin gelişini müjdeleyen mutluluk tadında, yaşlansa bile insan unutulmayan o mutluluk gibi. En güzel sevdaların yaşandığı bu aylar işte... Apartman kapılarında bağrışan çocukların sesi gibiydi seslenişin, "sağım solum sobe saklanmayan ebe" deyip her bir yana kaçışları gibiydi sende ki mutluluk.. Şimdi ne saklanacak ne de sobeleyecek birileri var.. Azalıyor hayat gitgide, mutluluğu elinin tersi ile itişlerinle kalıyor öyle. Beni bir kenara atıp arkana bile bakmadan gidişlerin.. Öyle ya, sen hep cesurdun. Cüretkar ve korkusuz.. Düşünüyorum da korkağın teki senmişsin.. Cesaret seveni sevmekmiş, geç olsa da anladım. Sen bilmezsin biz mahallede "delikanlıca sevmek" diyoruz buna. Sevdiğini yarı yolda bırakmayan, hani şu senin masallarda okuduğun, kulaktan duyma sevdalar değil! Gerekirse canını ortaya koyan, sevdi mi kanının son damlasına kadar, mezara kadar olan sevda bunlar.. Ah ulan! Böyle olmamalıydı sonumuz be.. Kısa vadeli sevmedim ben seni ömürlük ol istedim.. Önümüz kış haliyle havalar da soğuk tabi.. Pencere kenarında içtiğimiz o kahveler var ya seninle hani, 40 yıllık hatırları olan; şimdi o hatırları da yok sayıp gittin işte sen.
Gözlerinin kahvesinde içtim ben, her bakışımda 40 yıl ekledim sevdama..
Yalnızlığın acısını yastığıma gömüyorum her gece, başımı yastığa değil betona koyuyorum adeta.. Oysa ben senin dizlerine alıştım hep..
Yarım kaldık, tamamlayamadık birbirimizi.. lakin bütün eksiklerim sende kaldı benim..
Yerden halıları kaldıramıyorum ayak izim kaybolmasın diye, battaniyeler ısıtmıyor sen gibi işte. Yetim çocuk misali yaşıyorum.
Sana mecbur olmanın acısını taşımak öyle zor ki.
Göz yaşlarımı da yanağıma varmadan öldürüyorum hep..
İliklerime kadar sana boğuluyorum her geçen gün..
Şimdi geri dönsen eskisi gibi olur mu herşey?
Kaybolan Ben'i bulup çıkarabilir misin senden.
Aşkta bir bataklık gibi aslında, ne kadar çırpındı isem gitgide batıyorum işte.