KAYBOLAN BEN

Sükûnet

Aşk, kağıt ve kalem olmaktan çıktı bende. Yazılan her satır sen diye dolaşır oldu sokaklarımda, caddeler senin adınla yankı bulsada, ben suskunum bu şehirde...

Ağır ağır içtilen rakının yanına meze değildi bende ki sevda, basit değildi bu kadar işte. Sarhoş edemezdi beni senin ettiğin kadar! Seni içtim ben, gözlerini mezem bildim. Her bakışında bir tat bıraktın göz damarlarımda, özlemiyor değilim, özlüyorum işte her sabahın ilk ışıkların da.
Perdelerimin ardından sızan bir ışık olda damla odama, kamaştır gözlerimi.
Hayat eskisi gibi değil artık, çocukluğum sende kaldı, baharlar sende kışlar sende. Silip süpürden bende ne varsa. Bir kendini alıp gidemedin benden, takılı kaldın göğsümün en ücra yerinde.
Kızamıyorum ne sana ne de bu aşka, eli yüzü toz toprak olmuş çocuk misali bende ki sevda.