KAYBOLAN BEN

Aşk ve Sevda

Aşk, insan misali bir vardır bir yoktur. Bana ölümsüz olan birşey lazımdı, kalbi en derinden sürükleyen unutulması imkansız olan ve geldiği gibi kalan. Aşk değil bu, basit değil bu denli. Aradığım sevgiydi, hiç ölmeyecek olan hiç unutulmayan bu olsa gerek evet. İnsana huzur veren, sıcaklığıyla yakan tek şeydi sevgi. Kimde var ki, hangi yanda arasam bir bir yüzüme kapandı kapılar. Hep benden aldılar, ziyan olan bir sevgi taşıyorum şimdi bu yürekte. Yüreksizlere verdik olan olmayan ne varsa. Yanılgılar içinde geçti hep bu ömür, aynı hataları başa sarıp yaşadım. İyi olan taraf olmaya çalıştım, terk etmedim hiç bir zaman...
Yarı yolda koymadım severken seni. Bütün benliğimle koştum hep, bana yakışmazdı zaten sevdiğini arkada bırakmak. Kötü bakmadım hiç bir zaman. Asıl mesele güzel güzel bakmaktı her zaman. Gözümün nuru, ömrümün huzuru dediğim insana yapamazdım ben yanlışı. Bu kadar cüretkar olmamalı insan. Sevenin erkeği kadını olmaz işte. Seven adamsa eğer sever zaten. Ama gördüm ki adamlıktan uzak olana kollarımı açmış uzaktan görmüş adam sanmışım. Varsın giden onlar olsun be azizim. Varsın seven biz olalım. Adam olalım önce adam! Su koyuvermeyelim hiç bir zaman. karşıdakini geç de insan önce yüreğine ihanet etmemeli.
Kalbine saygısı olmayandan sevgi beklemeyin. Kimse kimseyi sevmek zorunda mı? Değil, lakin umutları bir bir vaad ettiğin insanı öylece ortada koymak olur mu be azizim! Seviyorum deyip de, anasının elinden alınmış bir çocuk ortada kalakaldım.

Bugün yazmak istemiyorum. Yaz yaz nereye kadar.

Hadi eyvallah...