Kelebeğin Ölümü

68. Bölüm(En önemli bölüm)

Y.ZEYNEEP!

Yağmurun sesi miydi bu? Ne oluyordu?! Beyaz ışık, hastane... Gözlerimi bir hırsla açmıştım.

Z.Kerem.....

Hemşire. Doktor bey uyandı! Uyandı!

Ne ? Uyuyor muydum?

De.KIZIMI GÖRMEK İSTİYORUM!

D.Zeynep hanım.

Z.N.noluyor?

D.Neredeyse 3 aydır komadaydınız. Çok ağır bir kaza geçirmiştiniz. Kurtaramayacağız sanmıştık.

Sadece elimi kıpırdatabiliyordum.

Z.N.ne yani? He.herşey yalan m.mıydı? R.rüyadan i.ibaret m.miydi?

D.Galiba komadayken rüyalar görmüşsünüz. Çok normal çoğu zaman bütün hastalarda olan birşey.

Z.Kerem...

Fısıltı gibi çıkmıştı sesim.

Herşey yalandı.. Herşey.... Hepsi...

Kerem

Bizim okuldaki popüler kız Zeynep Yılmaz uyanmış. Aman ne büyük şey! Zorla hastaneye götürmek isteselerde şuanda barda içiyordum. Banane lan? Sanki dünya kurtuldu.

X.Selam?

K.Selam

X.Aynısından istiyorum

Barmene dönüp benim içtiğimden istemişti.

X.Burdan bize gider miyiz?

K.Gideriz.

Telefonum çalıyordu. Allahım yaa ne büyüttüler şu kızı?

K.Ne var Can ?! Yine ne var!?

C.Abicim gelmiyor musun?!

K.Lanet olsun Can geliyorum istinye mi?!

C.Evet.

K.Tamam ulan kapat!

K.İşim çıktı başka zaman.

Telefonumu cebime koyup bardan çıkmıştım. Keşke geberip gitseydi de, günümü gün edebilseydim. Gerçi cenazesine gitmeyi isterdim.

Zeynep

Ağlamaya başlamıştım. Kerem... Onu sadece okuldan tanıyordum. Yaşadıklarımın hepsi yalandı. Ben bu kadar şanssızdım işte. Tek gerçek şuydu;

Flashback/ Kaza günü

Babamın toplantısından sonra birlikte şirketten çıkmıştık. Kol kola arabaya binip, annemin istediklerini almak üzere markete gidiyorduk ki aklıma esmişti, araba kullanmak(!)

Z.Baba ben kullanabikir miyim? Alıştırma sadece

C.Şimdi olmaz kızım.

Z.Ya nolur nolur nolur nolur!

C.Sus sus ! Ara yoldan gideriz peki. Gel bakalım

Hemen sürücü koltuğuna geçip ayarını yapmıştım. Sonra ise babamın talimatlarını uygulamaya başlamıştım.

C.Süper gidiyorsu- ZEYNEP DİKKAT ET SOLA KIIR!

Z.AAAAAA!

flashback son

İşte buydu! Kendi hayatımı mahvetmiştim. Gerizekalının önde gideniydim.

D.Sizi normal odaya alabiliriz artık.

Hala hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Doktor bana buruk bir şekilde bakıp yanındaki iki hemşireye işaret etmişti. Yatağımı... Benimse sadece aklımda o lanet rüyam vardı. Sadece..

Yatağım hareket etmeye başlayıp beni bu ilaç kokan yerden çıkartınca gözlerim sadece bir noktaya takılmıştı. KEREM! GERÇEK MİYDİ YOKSA!

Y.Hii Zeynepp! Canım benimm

Be.Prensesimizz

M.Çok özledik.

Bana sarılacaklardı, fakat durdurmuştum. Keremle göz göze gelmiştik. Yanıma gelmişti. Yapmacık güldüğü çok belliydi. Ama gülüş, aynı gülüştü. Bakışı, saçları tıpa tıp benim yarattığım, benim Keremimdi... sadece benim olan Kerem.

K.Geçmiş olsun Zeynep.

Bu kadar soğuk davranmazdı diye geçirmiştim içimden. Ama o, o Kerem değildi.

Z.Saol

diyebilmiştim kısık sesimle.

Z.Gidebiliriz.

Arkamda bana bakan bir sürü kişi bırakmıştım. Bu kadar hayal kırıklığını anlatabilecek küfür bilmiyordum. Lanet olsun ki bilmiyordum

K.Neyi var bu kızın? Bu sesi duyabilmistim

Benimkinindi

kerem

Zorla geldiğim yetmezmis gibi bu deliyide cekmek zorzorundaydim. Noluyordu bu kıza?  Normal saniyordum

Beddua ve küfür serbest. Anlamayanlara söyleyeyim, HİKAYE YALANDI .d Zeynep komadaydı. Ama herşey düzelecek. Takipte kalın. Dediğim gibi herşey serbest aileme dokunmasın yeter ;)