ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 1

Κεφάλαιο 13. [ Η νύχτα πριν τον γάμο]

H Nάντια πρόβαρε το νυφικό της μπροστά στον καθρέφτη,εισπράττοντας κοπλιμέντα από την μητέρα της και τις φίλες της που τσίριζαν ενθουσιασμένες.

"Αχ,φιλενάδα,μια κούκλα θα είσαι! Σε φαντάζομαι ήδη και με τα μαλλιά και το μακιγιάζ! Δεν θα μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω σου ο γαμπρός αύριο!" της είπε η μια φίλη της.

Η Βερόνικα κοιτούσε την κόρη της συγκινημένη. Όταν δεν άκουγαν οι άλλες την αγκάλιασε και της ψιθύρισε " Να είσαι ευτυχισμένη,αγάπη μου. Όλα θα πάνε καλά"

"Θα είμαι,μαμά. Έχω τον άντρα που θέλω. Περάσαμε δύσκολα,αλλά τα καταφέραμε. Αύριο θα είναι δικός μου" της απάντησε καθώς ανταπέδιδε την αγκαλιά.

Οι φωνές και τα γέλια των κοριτσιών έφταναν μέχρι το δωμάτιο της Μελίνας. Μαχαιριά στην καρδιά της ήταν. Ήθελε να κατέβει και να τους φωνάξει να σκάσουν,να πάψουν να της θυμίζουν αυτό που πάλευε να μην σκέφτεται. Την επόμενη μέρα ο άντρας που αγαπούσε θα ήταν παντρεμένος με την ξαδέρφη της. Τις τελευταιες νύχτες δεν κατάφερνε να κοιμηθεί φυσιολογικά. Μόλις ξάπλωνε και συνειδητοποιούσε την κατάσταση,την έπιαναν τα κλάματα μέχρι να αποκοιμηθεί για ελάχιστες ώρες. Αυτό φαινόταν έντονα πάνω της. Προσπαθούσε να καλύπτει τους μαύρους κύκλους για να μην δείχνει κομμένη,αλλά η διάθεσή της έδειχνε ξεκάθαρα την ταλαιπωρία της,που ήταν περισσότερο ψυχική παρά σωματική. Από την προηγούμενη μέρα ζαλιζόταν και ένιωθε μεγάλη ατονία,που δεν την άφηνε να κάνει τίποτα. Με το ζόρι σηκωνόταν από το κρεβάτι. Αποφάσισε έτσι να πάρει άδεια αρκετών ημερών από την δουλειά της,προκειμένου να κλειστεί στον εαυτό της και να περάσει μόνη της αυτές τις μέρες που ήταν γεμάτες απελπισία. Σκεφτόταν ότι θα ήθελε να φύγει,να πάει κάπου να ηρεμήσει,μακριά από τις καταστάσεις που την πονούσαν. Όμως ήθελε πρώτα να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα.

Τηλεφώνησε στον Γιώργο,με τον οποίο είχαν να βρεθούν μετά από εκείνο το επεισοδιακό Σαββατοκύριακο που είχε περάσει στο ξενοδοχείο του.

"Έλα" απάντησε ψυχρά εκείνος. "Πώς και μας θυμήθηκες?" την ειρωνεύτηκε.

"Γιώργο...δεν είμαι καλά" μουρμούρισε αδύναμα.

" Κι εγώ τι θες να κάνω? Να τρέξω δίπλα σου και μετά να μου φέρεσαι σαν να σου είμαι βάρος?"

"Μην μου μιλάς έτσι,σε παρακαλώ" του είπε και έβαλε τα κλάματα.

"Τι συμβαίνει?" ρώτησε,χωρίς ίχνος ανησυχίας.