ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 1

Κεφάλαιο 48. - Μέρος 1ο

Η Μαρία άνοιξε τα μάτια της και βρέθηκε ξανά στο σκοτάδι του δωματίου της. Όλα είχαν τελειώσει και έπρεπε να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν. Αναρωτήθηκε τι ώρα ήταν και άπλωσε το χέρι στο κομοδίνο για να πιάσει το κινητό της. Ήταν ήδη 11 το πρωί κι εκείνη δεν είχε σηκωθει,ούτε είχε ανοίξει τα παράθυρα. Αυτό που της χάλασε ακόμα περισσότερο την διάθεση ήταν η ημερομηνία που αναγραφόταν στην οθόνη. «Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου» συνειδητοποίησε. «Τα χειρότερα γενέθλια που θα περάσω. Θα είμαι ολομόναχη» σκέφτηκε πικραμένη. Άνοιξε το ίντερνετ και συνδέθηκε στο προφίλ της,όπου ήδη κάποιοι «φίλοι» της έγραφαν χρόνια πολλά. Μακάρι η φιλία στον πραγματικό κόσμο να ήταν τόσο εύκολη όσο η διαδικτυακή. Φαινόταν σαν την σκέφτονταν πολλοί,όμως ενιωθε πως δεν είχε κανέναν. Ένα μήνυμα την διέκοψε από τις σκέψεις της και έκανε την καρδιά της να πεταχτεί από την θέση της.

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,ΜΑΡΙΑ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ» έγραφε. Μια απλή ευχή που όμως προερχόταν από ένα πρόσωπο που την αναστάτωνε : από τον Ορέστη. Η διάθεσή της ήταν μαύρη κι όμως αυτό το μήνυμα της έφτιαξε την μέρα,κι ας μην σήμαινε καμιά αλλαγή στην ζωή της. Ήταν έτοιμη να απαντήσει στο μήνυμα,όμως σκέφτηκε πως προτιμούσε να ακούσει την φωνή του. Ήξερε πως αυτό που έκανε θα ήταν ριψοκίνδυνο,όμως ήθελε να δοκιμάσει. Του τηλεφώνησε,αν και δεν περίμενε απάντηση. Λογικά τέτοια ώρα ο Ορέστης θα βρισκόταν σπίτι,μαζί με την Μυρτώ. Μόλις άκουσε την φωνή του μετά τον δεύτερο χτύπο,η καρδιά της πήγε να σπάσει.

«Μαρία?Τι κάνεις?» την ρώτησε. Βρισκόταν έξω,όπως συνήθιζε τις τελευταίες μέρες που υπήρχε ψυχρότητα ανάμεσα σε εκείνον και την Μυρτώ.

«Καλά είμαι. Δηλαδή όχι και τόσο. Σε πήρα να σε ευχαριστήσω για το μήνυμα. Δεν είχα κάρτα για να απαντήσω,μόνο για κλήσεις» είπε ψέματα.

« Να σαι καλά. Τι συμβαίνει?» ρώτησε. Κάτι δεν του άρεσε στην φωνή της. Ακουγόταν καταβεβλημένη.

«Είχα μια περιπέτεια.Τι να σου λέω τώρα...Αλλά όλα καλά τώρα. Έμεινα χωρίς δουλειά,βέβαια» τον ενημέρωσε.

«Τι έγινε?Κάτι στο πρακτορείο?»

«Ναι,ας πούμε ότι με παρενόχλησε κάποιος κι εγώ αντέδρασα. Ντρέπομαι που σου λέω τέτοια πράγματα. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν» είπε και κράτησε με το ζόρι τα δάκρυά της.

«Τι πράγμα? Μαρία... Τουλάχιστον γλίτωσες. Και κάνεις άσχημα που δεν μιλάς.Πρέπει να τον καταγγείλεις» την παρότρυνε.